- Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, Δοκιμιογράφος
«Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να γίνεις επαγγελματίας πολιτικός» Αριστοφάνης
«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος» Αλμπέρ Καμύ
«Σε κάθε εποχή, τα πιο χυδαία δείγματα της ανθρώπινης φύσης είναι οι δημαγωγοί» Thomas B. Macaulay
Τα θεμέλια της στρατηγικής των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, (ΕΠΑ), για την παγκόσμια κυριαρχία τέθηκαν με το Δόγμα Μονρόε στις 2 Δεκεμβρίου του 1823, πάνω στα οποία οικοδομήθηκε σταδιακά η ιδεολογία του αμερικανισμού, η οποία με την σειρά της ολοκληρώθηκε ως ‘δυτικισμός’ και ΝΑΤΟϊσμός δηλαδή ως συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Δύσης ενάντια στις χώρες της Ανατολής, προϋπόθεση για την υποταγή όλων των χωρών του πλανήτη, μέσω της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στα σχέδια του σκληρού πυρήνα, της ελίτ των μεγιστάνων, του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Έτσι ξεκίνησε η δυτική συμμορία, που ως εμποροκρατία, αποικιοκρατία και ιμπεριαλισμός λεηλάτησε τον πλανήτη και τους λαούς, στρέβλωσε ακόμα περισσότερο τις τοπικές και διεθνείς οικονομικές δομές, που, με βάση το μονοπώλιο των ορυκτών καυσίμων κατά το καταστροφικό Drill, Baby, Drill, και μάλιστα ακόμα και στην εποχή της υδρογονοενέργειας , κατάληξαν στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό της εργασίας, σύμφωνα με τον οποίο οι καπιταλιστικές μητροπόλεις θα σφετερίζονται μέσω της τεχνολογικής και στρατιωτικής υπεροχής τους και των άδικων όρων εμπορίου, το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος, είτε ως Νότος, είτε ως Περιφέρεια θα είναι αναγκασμένος να αρκείται στην υπανάπτυξη, ή στην καλύτερη περίπτωση στην προχωρημένη, συμπληρωματική και εξαρτημένη υπανάπτυξή του . Επειδή όμως κάθε ταξική ή και εθνική ηγεμονική οντότητα είναι ουσιαστικά μικρή και αδύναμη, απέναντι στην Ολότητα τής κοινωνίας/ανθρωπότητας, αισθάνεται την ανάγκη να κατασκευάσει εξουσιαστικά φετίχ, ‘θεούς και δαίμονες’, τους οποίους τοποθετεί μεταξύ του ηγεμόνα και της εργαζόμενης κοινωνίας, ώστε να εκτρέπει την οργή της από την πραγματική πηγή της κακοδαιμονίας της προς τα ‘θεία σκιάχτρα’, οργή την οποία όμως γειώνει δια της τυφλής πίστης επικαλούμενη λ. χ. ότι οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι ένα υπέροχο σχέδιο της ‘Θείας Πρόνοιας’, ή ότι ο χ ή ψ λαός αποτελεί τον περιούσιο λαό του θεού του, οπότε η υποταγή του στον οποίο υπαγορεύεται από κάποιο υποτιθέμενο ‘προπατορικό αμάρτημα’ που τού το θυμίζει κάθε στιγμή το σκοταδιστικό ιερατείο κραδαίνοντας ‘τον φόβο του θεού’, του θανάτου, της εκάστοτε εξουσίας και την φλόγα της υποτιθέμενης κόλασης.
Πάνω σε αυτόν τον καμβά το διαχρονικό βαθύ κράτος των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΕΠΑ), έκτισε τον αμερικανισμό ως επεκτατική ιδεολογία και ως παγκοσμιοποίηση, όπως απερίφραστα δηλώνουν δυό κορυφαίοι πρωτομάστορές της. Έτσι κατά τον Χένρυ Κίσινγκερ «η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτα άλλο από το νέο όνομα της αμερικανικής ηγεμονικής πολιτικής» και ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι συμπληρώνει ότι, «η ταμπέλα ‘Made in the USA’ είναι αποτυπωμένη ορατά κι’ αναπόφευκτα πάνω στην παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση συγχωνευμένη με την αμερικανοποίηση, ως το φυσικό δόγμα του παγκόσμιου Ηγεμόνα αντικατοπτρίζει και προβάλει τελικά την εθνική της προέλευση». Ένας ηγεμόνας όμως, έγραφε ο Μακιαβέλι, «δεν πρέπει να νοιάζεται για την κακή φήμη του σκληρού… Είναι πιο ασφαλές να τον φοβούνται παρά να τον αγαπούν… Πρέπει ο Ηγεμόνας να προξενεί Φόβο…» . Κάπως έτσι φτάσαμε, μέσω του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, του Δόγματος Ρούσβελτ καθώς και του Δόγματος Τρούμαν και στην συνέχεια του ψυχρού πολέμου μέχρι που ο αμερικανισμός, ‘δημοκρατικός’ ή ‘ρεπουμπλικανικός’ γέννησαν, ως πολιτισμός του θανάτου τον Τραμπισμό, ως ύβριν κατά της ανθρωπότητας και του όποιου πολιτισμού της, που ακόμα αιμορραγεί εξαιτίας των ακραίων οικονομικών, κοινωνικών, περιφερειακών, εθνικών και παγκόσμιων ανισοτήτων που, δια της λεηλασίας του πλανήτη και της εξαθλιωτικής αλλοτρίωσης του Ανθρώπου, καταλήγουν στον διαρκή απάνθρωπο οικονομικό πόλεμο και σε περιόδους μεγάλων κρίσεων του καπιταλισμού, όπως αυτή που τρέχει τώρα, σε θερμούς καταστροφικούς πολέμους, ακόμα και σε γενοκτονίες όπως αυτή που συντελείται στην Παλαιστίνη, με παντελώς απούσα την ‘πολιτισμένη ανθρωπότητα’, προφανώς λόγω του μουδιάσματος που προκαλεί ο εξουσιαστικός φόβος ή της υστερόβουλης σιωπής των πονηρών.
Μετά το καλοσχεδιασμένο, προφανώς από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ‘ειρηνικό πέρασμα’, μέσω της Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα του γκρομπατσωφισμού, της Σοβιετικής Ένωσης από τον ‘υπαρκτό σοσιαλισμό’ στον υπαρκτό καπιταλισμό, ο αμερικανισμός πανηγύρισε τον θρίαμβο της ελεύθερης αγοράς, εγγυητής της οποίας υποτίθεται πως ήταν ο ίδιος και έβαλε πλώρη για την παγκόσμια ηγεμονία. Στο μεταξύ όμως τόσο η Κίνα, όσο και η Ρωσία κατάφεραν με την μορφή του συγκεντρωτικού, κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και την βία του ανατολικού δεσποτισμού να ανασυγκροτηθούν οικονομικά, στρατιωτικά, τεχνολογικά και εμπορικά με αποτέλεσμα να επεκτείνουν την δραστηριότητά τους σε βαθμό που να αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια του αμερικανισμού. Μάλιστα από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν να αμφισβητούν από κοινού, με κινήσεις όπως το αμυντικό Σύμφωνο της Σαγκάης και στην συνέχεια την οικονομική Συμμαχία των BRICS+, την πρωτοκαθεδρία των ΕΠΑ και να διεκδικούν για λογαριασμό τους την παγκόσμια ηγεμονία, με το πρόσχημα για να μην υποστούν την αμερικανική ηγεμονία. Αυτή η απρόσμενη εξέλιξη προκάλεσε βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό μέτωπο του αμερικανισμού:
• Από την μια μεριά ο λεγόμενος δυτικότροπος ‘δημοκρατικός αμερικανισμός’ σχεδίασε, συνεταιρικά με τους δυτικούς συμμάχους του, την τακτική του για την, μέσω κύρια της Ουκρανίας, κατά μέτωπον επίθεση κατά τής Ρωσίας, ώστε, γονατίζοντάς την, στην συνέχεια να στραφεί με όλες του τις δυνάμεις, της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριλαμβανομένης στην συμμαχία των ‘πρόθυμων ηλίθιων’, προς την αποδυναμωμένη Κίνα με σκοπό να την λεηλατήσουν και να την κατακερματίσουν σε ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους ‘δημοκρατίες δυτικού τύπου’, γιατί μια ενιαία Κίνα δεν υποτάσσεται και έτσι ελεύθερος από κάθε σοβαρό ανταγωνιστή να ηγεμονεύσει στον πλανήτη.
• Από την άλλη ο φασιστοειδής ‘ρεπουμπλικανικός αμερικανισμός’, με σημαιοφόρο του το Τραμπ, φαίνεται να πιστεύει πως όσο το μέτωπο συνεργασίας μεταξύ Κίνας και Ρωσίας παραμένει ενιαίο τα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν και συνεπώς το κύριο πρόβλημά του είναι η διάσπαση αυτού του μετώπου, όχι, όμως, με τη βία, γιατί η Δύση φθίνει ως ενιαία ισχύς υπό την παρακμάζουσα αμερικανική πρωτοκαθεδρία την στιγμή που η Ανατολή ανέρχεται θεαματικά. Συνεπώς ο στόχος μετακινείται προς την κατεύθυνση να αποσπάσει ο αμερικανισμός την Ρωσία από την συμμαχία της με την Κίνα, δια της προνομιακής οικονομικής συνεργασίας και της ‘φιλικής αντιμετώπισής’ της, ‘αναγνωρίζοντας τα δίκαιά της’ στο θέμα της Ουκρανίας, κατηγορώντας τον ‘δημοκρατικό αμερικανισμό’ πως αποδυναμώνει την Αμερική στήνοντας άδικους πολέμους σε λάθος χώρες και πως χρησιμοποίησε μέχρι θυσίας την Ουκρανία για την αποσταθεροποίηση της Ρωσίας, συνεργαζόμενος με έναν αχυράνθρωπο σαν τον Ζελένσκι και με τα νεοναζιστικά ‘τάγματα του Αζώφ’, διαθέτοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για μια χαμένη υπόθεση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, για όσους αγνοούν τους όρους με τους οποίους ασκείται η πολιτική των κρατών, το γεγονός της υποτιθέμενης φιλίας μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, γύρω από το οποίο διαμορφώνονται υποθέσεις, όπως ότι ο Πούτιν ‘κρατάει κάπου τον αφελή και άπληστο επιχειρηματία Τραμπ’ με το οποίο τον αναγκάζει να χορεύει στους ρυθμούς που του τσαμπουνάει ο Πούτιν, ή ότι ο Πούτιν είναι αφελής, μέχρι προδότης, που θα αποκολληθεί από την Κίνα για να πάει με την Αμερική εναντίον της Κίνας, πράγμα εντελώς απίθανο για την τρέχουσα συγκυρία, επειδή ο Πούτιν γνωρίζει πως χωρίς την Κίνα η θέση της Ρωσίας γίνεται ιδιαίτερα επισφαλής, όπως και η Κίνα γνωρίζει πως η θέση της χωρίς την ενέργεια και τα πυρηνικά της Ρωσίας γίνεται ιδιαίτερα ευάλωτη, οπότε μιά τέτοια υπαρξιακή ταύτιση δεν διαλύεται με καραγκιοζιλίκια και αφορισμούς.
Τελικά τόσο ο Τραμπ, όσο και οι προκάτοχοί του κάνουν λάθος αντιμετωπίζοντας τον αμερικανικό λαό ως πρόβατα για σφαγή και την ανθρωπότητα ως τσιφλίκι τους και αυτό το λάθος τους οι πρώτοι που το πληρώνουν είναι οι ίδιοι οι Αμερικανοί, μέχρι να γίνει το πρώτο κλικ στα μυαλά τους και να αποφασίσουν να περάσουν στην μετακαπιταλιστική περίοδο της ιστορίας τους.
• Ενδιάμεσα, στους δυό ιμπεριαλιστικούς αμερικανισμούς, κινείται και ένας ‘κοσμοπολίτικος αμερικανισμός’, μια αγέλη κρατικοδίαιτων παρασίτων που χάρη στην παρασιτική τους δραστηριότητα, υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας και της μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού κατά της εργαζόμενης κοινωνίας την οποία σχεδιάζουν να υποκαταστήσουν με μηχανικούς μετανθρώπους, έχουν αναδειχτεί σε μεγιστάνες του πλούτου που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με την εκάστοτε εξουσία. Πρόκειται για μια λυκοσυμμαχία που γρήγορα θα ξεφτίσει με πάταγο, γιατί οι μεγιστάνες, ως αχόρταγοι αρχάγγελοι της καπιταλιστικής κόλασης, θα στραφούν εναντίον του, ως ανεπαρκή να ικανοποιήσει όλες τις ορέξεις τους. Εξαιτίας του ρόλου τους στην επικοινωνία και στην παραπλάνηση των εργαζόμενων έχουν μεταμφιεστεί από ύαινες σε ‘φιλάνθρωπους’ με αποτέλεσμα την γενικευμένη σύγχυση, η οποία τελικά οδηγεί στην παράνοια, ώστε οι μισοί Αμερικανοί να μισούν τους άλλους μισούς, τους οποίους ο γερογέρακας Μπάϊντεν, προεκλογικά τους αποκάλεσε ‘σκουλήκια’ επειδή δεν ψήφισαν την Κάμαλα Χάρις, αλλά τον Τραμπ. Αυτό το γεγονός έχει φέρει τις ΕΠΑ στο προστάδιο του εμφυλίου πολέμου, στον οποίο κάποια στιγμή θα προσφύγει, λόγω ‘ταπεραμέντου’, ο ίδιος ο Τραμπ, μόλις κατανοήσει πόσο ανίκανος και πόσο επικίνδυνος είναι για την χώρα του, αν βέβαια δεν θα έχει την τύχη πολλών άλλων προκατόχων του, πράγμα πολύ σύνηθες στο ‘Αμέρικα της άγριας Δύσης’. Αν όμως καταφέρει να γλυτώσει, τότε, στην μεγάλη κατρακύλα του καπιταλισμού που έρχεται, θα συμπαρασύρει μαζί τους ολόκληρο τον πλανήτη, οπότε τον λόγο θα πάρουν οι ένοπλες μαφίες που καραδοκούν, εφόσον βέβαια οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού ακόμα θα ροχαλίζουν.
Είναι προφανές πως αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας, μοιάζει με ταινία πολέμου επικράτησης μεταξύ μαφιόζικων ‘οικογενειών’, όμως, όχι μεταξύ γνώριμων μαφιών δυτικού τύπου, αλλά μεταξύ της αμερικάνικης και της ασιατικής/κινέζικης μαφίας, γεγονός που περιπλέκει τα πράγματα γιατί διαφέρουν στον τρόπο σκέψης και δράσης, αφού η μεν αμερικάνικη βιάζεται ενώ η κινέζικη ξέρει να περιμένει για να ξεμπροστιάσει τον κουρασμένο και απογοητευμένο από τα λάθη του αντίπαλό της.
Ουδέτεροι παρατηρητές προσπαθούν να κατανοήσουν με όρους πολιτικούς την αιτία της γοητείας που ασκεί ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, στον πρόεδρο των ΕΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, αλλά βαλτώνουν γιατί ο MAGAs Τραμπ συμπεριφέρεται ως σκοτεινός και σκανταλιάρης επιχειρηματίας που ονειρεύεται να κάνει την ‘Αμερική Σπουδαία και πάλι’ προσαρτώντας την Γροιλανδία, τον Καναδά και μετατρέποντας την Λωρίδα της Γάζας σε θέρετρο της παγκόσμιας εξουσιαστικής ελίτ, εξοντώνοντας και εκπατρίζοντας τους Παλαιστίνιους που ζουν σε αυτόν τον τόπο χιλιάδες χρόνια. Τελικά, κατά Financial Times, συμπεριφέρεται ως πλανητάρχης τύπου Ντον Κορλεόνε, στρεφόμενος εναντίον όλων των χωρών του πλανήτη, βάζοντας δυσβάστακτους δασμούς σε όλες τις χώρες του κόσμου, με το αστείο επιχείρημα πως τάχα ‘φέρθηκαν άσχημα’ στην ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που τις λεηλάτησε. Μάλιστα ο κατά φαντασίαν ‘πλανητάρχης’ Τραμπ δήλωσε πρόσφατα δημόσια και ενώπιον ολόκληρης της ανθρωπότητας ότι ‘ηγέτες πολλών χωρών φιλούν τον κώλο μου, ικετεύοντάς με να τους δεχτώ για διαπραγματεύσεις σχετικά με τους δασμούς που τους επέβαλα’, χωρίς ωστόσο να ζητήσει συγνώμη από τις χώρες και τους λαούς που οι υποτιθέμενοι, σε εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά, ‘κωλογλύφτες’ εκπροσωπούν. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως κανένας, κατά Τραμπ, ‘κωλογλύφτης’ δεν αντέδρασε στην προσβολή του επίδοξου παγκόσμιου ηγεμόνα. Ούτε ένας, για δείγμα.
Η χυδαιότητα ως έκφραση και συμπεριφορά σε βαθμό επικίνδυνης τοξικότητας , δεν είναι μόνο αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας, αλλά κατά κανόνα αποτελεί μια επιθετική μορφή άμυνας θρασύδειλων ανθρώπων που πνίγονται από ανασφάλειες με σκοπό να κρύψουν με αυτόν τον τρόπο το κενό της ύπαρξής τους και να εμφανιστούν ως δυνατοί και κυρίαρχοι. Όμως σε επίπεδο εκλεγμένων, υποτίθεται δημοκρατικά, κυβερνητών αυτή η τοξικότητα ξεπερνά τα όρια της όποιας ανοχής και πρέπει να επιστρέφεται αυτόματα με την άμεση διακοπή διπλωματικών σχέσεων, διαφορετικά ερμηνεύεται ως αποδοχή, γεγονός που παραπέμπει σε δουλοφροσύνη και αναξιοπρέπεια και οδηγεί σε αποθράσυνση του τοξικού πομπού της.
Βέβαια ο κύριος στόχος αυτής της, από κάθε άποψη, οικονομική, διπλωματική, θεσμική, αλλοπρόσαλλης κίνησης του Τραμπ ήταν η Κίνα, για τα προϊόντα της οποίας οι δασμοί σκαρφάλωσαν στο ακατανόητο ύψος των 125%, πράγμα που ουσιαστικά καταργεί το εμπόριο μεταξύ των δυο χωρών και μαζί με αυτό αποκαλύπτει πως η ιδεολογία περί ‘ελεύθερης αγοράς’ δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της πραγματικότητας πως, στον καπιταλισμό, ελεύθερο είναι μόνο το κεφάλαιο και μάλιστα το ηγεμονικό κεφάλαιο, το οποίο μπορεί δια του αθέμητου ανταγωνισμού, της χρεοκοπίας και δια της βίας να απορροφά κάθε άλλο κεφάλαιο που στερείται της προστασίας των χιλίων αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών βάσεων στον πλανήτη. Η απάντηση της Κίνας ήταν ισοδύναμοι δασμοί για τα αμερικανικά προϊόντα με την διαβεβαίωση πως ‘η Κίνα δεν θέλει αυτόν τον εμπορικό πόλεμο γιατί κανένας δεν ωφελείται από αυτόν, αλλά είναι αποφασισμένη να το πάει μέχρι το τέλος’, γεγονός που προβληματίζει το επιτελείο του Τραμπ και το αναγκάζει υπό την πίεση και των καταναλωτών κινέζικων προϊόντων να κάνει βήματα πίσω, μέχρι που η συσσωρευμένη ένταση θα αναγκάσει τον Τραμπ να τα πάρει όλα πίσω, γιατί το μόνο που κατάφερε με την ακατανόητη ‘κίνηση της απελευθέρωσης των ΕΠΑ’ ήταν να χάσει και τους τελευταίους φίλους της και να τους οδηγήσει σε συνεργασία με την Κίνα, η οποία κινεί όλες σχεδόν τις αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη και με αυτό διεκδικεί τον ρόλο του εγγυητή της παγκόσμιας οικονομικής τάξης, την οποία διαταράσσει επικίνδυνα ο αμερικανισμός. Βέβαια η Κίνα αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με τα τεράστια αμερικανικά κρατικά ομόλογα που διαχειρίζεται και δεν θα την ενδιάφερε η γρήγορη υποτίμησή τους, γι’ αυτό και δείχνει ψυχραιμία, χωρίς ωστόσο να φαίνεται διατιθεμένη να υποχωρήσει, κι’ αυτό γιατί η Κίνα πέρα από το τεράστιο οικονομικό και στρατιωτικό μέγεθός της και την εσωτερική πολιτική ενότητά της διαθέτει επαρκή δημοσιονομικό χώρο για να απορροφήσει, σε μεγάλο βαθμό, τους όποιους κραδασμούς από τις πιθανές απώλειες από τα αμερικανικά ομόλογά της, γεγονός που την καθιστά ανθεκτικότερη σε σχέση με τις ΕΠΑ.
Έτσι στο ερώτημα του τελικού νικητή και του ηττημένου του εμπορικού πολέμου που κήρυξε ο Τραμπ, στρέφοντας ολόκληρη την ανθρωπότητα εναντίον των ΕΠΑ, μπορεί κανείς να απαντήσει πως, με δεδομένο πως αυτός ο πόλεμος εξελίσσεται σιγά-σιγά σε μπούμερανγκ για τον εμπνευστή του, με πιθανή μάλιστα την αποδολαριοποίηση του παγκόσμιου εμπορίου με πρωτεργάτες τους BRICS+, τότε ηττημένες θα βγουν οι ίδιες και με αυτήν την κατάληξη θα τελειώσει ο σημερινός παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής, αλλά και το όραμά της για την παγκόσμια ηγεμονία της, η οποία θα μπει σε μια προϊούσα και γρήγορα παρακμή και τελικά αυτόαπομονωμένη θα συρρικνωθεί με τον κίνδυνο να διαμελιστεί, μέσω ενός σύγχρονου εμφύλιου, ‘στα εξ’ ών συνετέθη’.
Προσωπικά ξανάγραψα, στις 4 Φεβρουαρίου 2017 με την ανάληψη της πρώτης προεδρίας του Τραμπ, για τον τραμπισμό , ως μια ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο, να απαγκιστρωθεί από τον αμερικανισμό και να μπει μπροστά στον αγώνα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού για έναν καλύτερο, για έναν μετακαπιταλιστικό και αντιηγεμονικό κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας. Σήμερα μάλιστα, αναλογιζόμενος την πιθανότητα οι διεκδικητές της παγκόσμιας ηγεμονίας να συμφωνήσουν με μια ‘Νέα Γιάλτα’ και μια ‘νέα ιμπεριαλιστική ειρήνη’ για το μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής, θεωρώ επιτακτικότερη την ανάγκη η Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει πρώτη και με αποφασιστικότητα το βήμα προς μια μετακαπιταλιστική και αντιηγεμονική Ευρώπη και έτσι να ηγηθεί στον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιπολεμικό αγώνα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού που οδηγεί πέρα, έξω και ενάντια σε κάθε εκδοχή καπιταλισμού με προοπτική το αταξικό ουμανισμό .
Αυτή, λοιπόν, είναι η στιγμή που η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα αν το μέλλον της θα το διαμορφώσει με την νεοϊμπεριαλιστική, δεσποτική, κρατικοκαπιταλιστική Κίνα στον ρόλο του παγκόσμιου ηγέτη, ή με μια κάποια ιμπεριαλιστική συμμαχία, ή μήπως θα πρέπει να επαναχαράξει μόνη της τον βαθύ μετασχηματισμό της υφιστάμενης καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε μεταϊμπεριαλιστική και μετακαπιταλιστική πραγματικότητα, σε ένα σύστημα της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης , σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και παγκόσμια κλίμακα με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα , χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατία, ειρήνη, ελευθερία, πρόοδο και καθολική ευημερία και ευτυχία, παρά τις τόσες μπουρδολογίες σιτιζόμενων στο Πρυτανείο της εξουσίας ακαδημαϊκών και διανοουμένων της δεκάρας, πράγμα που σημαίνει άμεση, ριζική και καθολική κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής . Και για να μην υπάρξει κάποια παρανόηση, ο λόγος είναι για την ατομική ιδιοκτησία που παράγει πλούτο μέσω της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και όχι για εκείνο το είδος ατομικής ιδιοκτησίας με το οποίο το κεφάλαιο εξασφαλίζει την εφ’ όρου ζωής υποταγή του πλασματικού ιδιοκτήτη, όπως ο μικρός αγροτικός κλήρος, ή το μικρομάγαζο της γειτονιάς, ή το σπίτι που χτίστηκε πετραδάκι-πετραδάκι για να καλύψει την αδυναμία του καπιταλιστικού κράτους να εγγυηθεί την στοιχειώδη διαβίωση των εκατομμυρίων κατ’ ευφημισμό ιδιοκτητών, των οποίων η υποτιθέμενη ιδιοκτησία όχι μόνο δεν τους αποφέρει κανένα κέρδος, παρά μόνο πνευματική, οικονομική και πολιτική υπερεκμετάλλευση από το τραπεζικό κεφάλαιο, από τα εξουσιαστικά πολιτικά κόμματα και από το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος.
Για να ανοίξουν, όμως, οι ορίζοντες τής ώριμης, εφικτής και αναγκαίας ουμανιστικής κοινωνικής επανάστασης είναι προφανές πως οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού και τα κοινωνικά κινήματά τους θα πρέπει να απελευθερωθούν από τον πλατωνισμό και τους λογής-λογής σκοταδιστικούς μύθους καθώς και από τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και να ταυτίσουν τον αγώνα τους ενάντια στην κάθε μορφής εξουσία, από τον εργοδότη, από όλες τις βαθμίδες τής από τα πάνω προς τα κάτω πολιτικής εξουσίας καθώς επίσης και από κάθε φετίχ και σύμβολο αυτών των εξουσιών, ώστε με οδηγό τους την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση στην μορφή μιας σύγχρονης κοσμοαντίληψης ικανής να εκφραστεί με όρους πραγματικότητας του 21ου αιώνα και στην δυναμική ενός σύγχρονου επαναστατικού Διαφωτισμού ανατροπής του παλιού και θεμελίωσης του καινούργιου.
Με αυτήν την έννοια απαιτείται ένας ριζικός επαναπροσδιορισμός και επαναπροσανατολισμός με την μετακίνηση των διε-φθαρμένων κοινωνικοπολιτικών εννοιών από τον οριζόντιο άξονα ‘αριστερά, κέντρο και δεξιά’, στον κάθετο αξιακό άξονα των εννοιών ‘αντιδραστικός, συντηρητικός, προοδευτικός επαναστάτης’, για να πάρει μπροστά μια επαναξιολόγηση της κοινωνικής συνειδητότητας, συνειδητοποίησης και δράσης του πολυδιάστατου υποκειμένου της ιστορίας, για να ξέρουμε πού πάμε και να μην περιφερόμαστε σαν οπαδοί και κοπάδια μονοδιάστατων άξεστων, πλατωνισμένων, εξουσιόδουλων και αμερικανισμένων ποιμένων κοπαδιών αφιονισμένων και τσοπαναραίων αγελών ατάκτων.
Ο άνθρωπος ήταν και παραμένει η απάντηση σε όποια ερώτηση και αν τεθεί. Όμως ο πολυδιάστατος Άνθρωπος και όχι οι εθελόδουλοι υπηρέτες, οι πιστοί και οι οπαδοί των όποιων φετίχ, ειδώλων και συμβόλων της όποιας εξουσίας των εγκάθετων παλιών, των νέων και των νεόκοπων Bostonians που είναι έτοιμοι να πουλήσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Αντισταθείτε στους ψεύτικους σκοταδιστικούς μύθους και στις εξουσιαστικές ιδεολογίες. Αντισταθείτε σε όποιον και σε ότι σας παραμυθιάζει και σας υποτιμά για να σας εξουσιάζει. Αντισταθείτε γενικά για να δικαιωθούν οι αγώνες των γενιών που έφυγαν και για υπάρξει μέλλον για τις γενιές που έρχονται.
