«Είμαστε σε μια μεγάλη κρίση, πολύ έντονη, και οι γυναίκες εκφράζουν περισσότερο τον θυμό τους προς τους άνδρες. Οι άνδρες μπορεί να αποχωρούν, μπορεί να κλείνονται, μπορεί να γνωρίσουν μιαν άλλη γυναίκα, όλα αυτά είναι ο δικός τους τρόπος να αποσυμπιεστούν. Οι γυναίκες, επειδή αισθάνονται από παλιά ότι εξαρτώνται από τον άντρα, ότι εκείνος δρομολογεί τις διαδικασίες, ότι θα φύγει, θα κάνει, θα δείξει, θα τις προδώσει, παίρνουν μια πολύ αμυντική στάση. Κάτι που έχω συνειδητοποιήσει τον τελευταίο καιρό που με απασχολεί περισσότερο ο άνδρας και οι αλλαγές που τον αφορούν, είναι ότι οι γυναίκες έχουν πολύ περισσότερα αρνητικά στερεότυπα για τον άνδρα από ότι έχουν οι άνδρες για τις γυναίκες. Οι άνδρες, δηλαδή, παραδέχονται ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν σε πολλά πράγματα. Δεν είναι νομίζω σωστή η αίσθηση που έχουμε εμείς οι γυναίκες ότι οι άνδρες δεν μας παραδέχονται, ότι όλο μας κριτικάρουν. Σε άμυνα είναι και αυτοί.
Οι άνδρες με τους οποίους εγώ μιλάω, έχουν παραδεχτεί ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν κοινωνικά, ότι είναι δυναμικές, ότι απελευθερώθηκαν και ερωτικά, ότι είναι πολύ καλές μητέρες. Δηλαδή ακούω περισσότερα θετικά για τις γυναίκες από τους άνδρες από ότι από τις γυναίκες για τους άνδρες. Όταν μιλάνε μεταξύ τους, απλώς τσακώνονται, αλληλοκατηγορούνται. Αλλά οι άνδρες παραδέχονται τα θετικά της γυναίκας, ενώ οι γυναίκες έχουν πολύ αρνητικά στερεότυπα, συχνά δεν βλέπουν τίποτα καλό σε αυτούς. […]
Οι άντρες ξέρουν να αγαπάνε από μακριά, εμείς δεν το ξέρουμε αυτό. Μόλις γυρίσει ο άλλος την πλάτη του, αρχίζουμε ‘Γιατί έφυγες;’ Ενώ ο άνδρας δεν φεύγει από μας, φεύγει γιατί χρειάζεται να το κάνει, για να φέρει τα υλικά αγαθά στην οικογένειά του ή για να πετύχει τους στόχους του. Αυτό του λέει το βιολογικό του υπόβαθρο. Αλλά πάντοτε κουβαλάει τους αγαπημένους του ανθρώπους νοερά μαζί του. Επιβιώνει συναισθηματικά με την εικόνα τους μέσα του. Εμείς οι γυναίκες, όμως, δεν μπορούμε εύκολα να αποσυνδεθούμε από αυτόν, την απόσταση την βιώνουμε σαν εγκατάλειψη, σαν φυγή, εμείς τον θέλουμε κοντά μας. Εμείς έχουμε μήτρα και στήθος, το δικό μας βιολογικό υπόβαθρο μας διαμόρφωσε για να φροντίσουμε μέσα από την άμεση και μάλιστα σωματική επαφή. Τα παιδιά από την δική μας μήτρα βγαίνουν. […]
Εμείς οι γυναίκες δεν βλέπαμε ποτέ την κρυμμένη αδυναμία του άνδρα και για αυτό εξακολουθούμε να ξιφουλκούμε εναντίον του άνδρα, που φοβόμαστε ότι θα μας καταπιέσει, θα μας προδώσει, θα μας εγκαταλείψει» (σελ. 48-50).
- Πηγή: Ο Κίσσας συνομιλεί με τους Ανδρουτσοπούλου, κ.α. (2011). Εγώ κι εσύ… και οι άλλοι. Εκδόσεις Αρμός.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
