«Σε έναν αποχωρισμό, όλοι συνηθίζουμε να κάνουμε δώρα, θέλοντας να ‘’παντρέψουμε’’ έτσι τις δύο διαδοχικές καταστάσεις. Όταν μάλιστα αποχωριζόμαστε μια χρόνια κατάσταση που μας προβληματίζει, ίσως η Παιγνιοθεραπεία να είναι απλά ένα δώρο που μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας.
‘’Μέσα από το παιχνίδι το παιδί μπορεί να ξανα-ανακαλύψει αυτό που έχασε ή δεν είχε ποτέ ή ότι του ήταν πολύ επώδυνο να επεξεργαστεί (Winnicott). Το δωμάτιο της Παιγνιοθεραπείας είναι ένας καλός χώρος για μεγάλωμα, αφού μέσα στην ασφάλειά του και με τον πιο φυσικό τρόπο (το παιχνίδι), το παιδί είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο, και κανείς δεν το κατευθύνει ή το κριτικάρει. Η ασφάλεια παρέχεται επιπλέον μέσα από την απόσταση που προσφέρει ο συμβολισμός. Είναι η ασφάλεια που προσφέρει ο προσωπικός χώρος του μεταβατικού ‘’as if space’’, σύμφωνα με τον Mooli Lahad. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μπορούμε να πηγαινοερχόμαστε στη γέφυρα ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό όσο συχνά θέλουμε και με απόλυτη ασφάλεια. Μια ασφάλεια που την παρέχει και το συμβόλαιο με τα όρια που θέτει. Σαν τα ‘’μαγικά εάν’’ του Στανισλάβσκι, που οδηγούν τον καθένα σε μια εντελώς προσωπική αλήθεια. Τα ‘’εάν’’ έχουν τόση δύναμη, που μπορούν να φέρουν κάτι στο επίπεδο της φαντασίας αλλάζοντας έστω και ένα μόνο στοιχείο του. Υφαίνουν το όραμα με τις προσωπικές μας εικόνες’’.
Έτσι η Παιγνιοθεραπεία γίνεται το διευκολύνον περιβάλλον που μπορεί να απενοχοποιήσει, να απελευθερώσει και να γίνει η ενδιάμεση περιοχή. Το μαγικό χαλί μπορεί να λειτουργήσει μεταβατικά όχι μόνο στις ατελείωτες νυχτερινές αφηγήσεις της Χαλιμάς, αλλά και στην πραγματική ζωή, ή, μάλλον, στην ενδιάμεση πραγματικότητα μιας παιγνιοθεραπευτικής διαδικασίας.
Αυτή ακριβώς είναι η δύναμη των θεραπειών μέσω της τέχνης, και ειδικότερα της Παιγνιοθεραπείας: να ενεργοποιούν τη συναισθηματική μνήμη, το μνημονικό ίχνος που άφησε στα πρώτα μας βήματα η σχέση με τη μητέρα. […] Η Παιγνιοθεραπεία δίνει μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, φέρεις στοιχεία και των δύο αλλά δεν ανήκεις πουθενά, ενώ κάποτε νιώθεις ότι πατάς στο κενό… Κενό όμως που δεν αποτελεί άδειο, αλλά έναν πλούσιο σε ερεθίσματα και εμπειρίες χώρο. Ένα χώρο που αποδέχεται και προσπαθεί να βοηθήσει να συνυπάρξουν τα θέλω και τα πρέπει μας (σελ. 70-72).
- Πηγή: Αφροδίτη Παπαδογεωργοπούλου. 2010. Παιδιά- ‘’πτυσσόμενα τηλεσκόπια’’… όταν ανακάλυψαν το μαγικό χαλί της Παιγνιοθεραπείας. Εκδόσεις Κοντύλι.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
