«Στην παρούσα φάση η ανθρωπότητα είναι αποπροσανατολισμένη προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να αφομοιώσει τις αλλαγές που συντελούνται με πολύ γοργούς ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα.»
Συνέντευξη στην Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
Ο Στέλιος Πετράκης είναι από τα πρόσωπα του θεάτρου μας, που μας γεμίζει χαρά, όταν ανοίγει η αυλαία και αφηνόμαστε στην διάθεση του οίστρου της υποκριτικής τέχνης.
Τον γνωρίσαμε μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Δεληγιάννειο παρθεναγωγείο», «Να με προσέχεις», «Το παιχνίδι της συγνώμης», «Βεντέτα», «Λόλα», «Πάλι από την αρχή», «Μις Νταίζη» κ.α.
Καλωσορίζουμε σήμερα στο times.news.gr τον Στέλιο Πετράκη, ο οποίος μας εισάγει και όχι μόνο στο επίκαιρο έργο του Θανάση Τριαρίδη «Surriento – Ο Κόσμος Ξανά», που παίζεται με επιτυχία στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον, σε σκηνοθεσία. Έφης Μεράβογλου.
Το έργο παρουσιάζει έναν Δυστοπικό κόσμο, «σε συνθήκες περιβαλλοντικής καταστροφής και κατακλυσμικής πτώσης της κοινωνίας. Μια καταστροφή για την οποία χρόνια πριν ετοιμαζόταν η ανθρωπότητα. Γιατί γνώριζε όλες τις έρευνες και τα πειράματα γίνονται για την μακροζωία του ανθρώπου και για τον πλήρη έλεγχο του εγκεφάλου», όπως εύστοχα σχολιάζεται στο Δ.Τ.
- Δυστοπικός κόσμος, σε συνθήκες περιβαλλοντικής καταστροφής και το μέλλον κ. Πετράκη προβλέπεται δυσοίωνο;
Με μια ματιά στη διεθνή ειδησεογραφία των τελευταίων μηνών, νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που ατενίζει το μέλλον με ιδιαίτερη αισιοδοξία.
«Αυτόν τον καιρό αισθάνομαι, πως βρισκόμαστε στριμωγμένοι στη γωνία και προσπαθούμε απλώς να επιβιώσουμε, να αντέξουμε. Θεωρώ πως έχουμε γυρίσει αρκετά βήματα πίσω τα τελευταία χρόνια και το σημείο της αντεπίθεσης των ανθρώπων με την ελπίδα να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος απέχει περισσότερο από ποτέ…»
- Το «Beyond be you» στην πιο μακρινή πλευρά του κάτι, της παραπραγματικότητας δηλαδή, με την οποία συνδέεσαι και όλα γίνονται δυνατά. Αυτό είναι το ζητούμενο και σε τι λιμάνια μας βγάζει αυτό το ταξίδι;
Στο έργο του Θανάση Τριαρίδη, αυτό το ταξίδι στις εναλλακτικές παραπραγματικότητες, δεν γίνεται με όρους ψυχαγωγίας, οι ήρωες είναι και οι δυο τραγικά πρόσωπα και ολόκληρο αυτό το ταξίδι ξεκινά κάθε φορά από την ημέρα που γνωρίστηκαν οι δυο ήρωες του έργου στο London eye. Ο άνδρας, πρέπει να καταφέρει να θυμίσει στην γυναίκα την «πραγματική ζωή».
- Τείνει εντέλει η τεχνολογία να αντικαταστήσει τελείως τον άνθρωπο;
Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ευχόμασταν η τεχνολογία να αντικαταστήσει τον άνθρωπο στην εργασία, ώστε ο άνθρωπος να έχει χρόνο να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο. Νομίζω όμως, πως όχι. Η τεχνολογία δεν θα αντικαταστήσει τον άνθρωπο τουλάχιστον όχι στους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
- Ο κίνδυνος στο μέλλον θα είναι μήπως οι άνθρωποι γίνουν ρομπότ» αναρωτιέται ο Θανάσης Τριαρίδης με το Surriento; Θεωρείτε το έργο του προφητικό;
Η εξέλιξη του ανθρώπου σε ένα ον που εξαρτάται άμεσα από την τεχνολογία, που αδυνατεί πλέον να ζήσει χωρίς κινητό π.χ. σίγουρα απασχολεί το έργο όμως το «Surriento» είναι πολλά περισσότερα από ένα σχόλιο για τους επερχόμενους κινδύνους από την τεχνολογική εξέλιξη. Ο κύριος άξονας του έργου νομίζω πως αφορά την αληθινή αγάπη και την απελπισμένη αναζήτηση μιας δεύτερης ευκαιρίας.
- Κύριε Πετράκη μιλήστε μου για τον ρόλο σας, για τον ντροπαλό και συνεσταλμένο μουσικολόγο που ενσαρκώνετε. Πώς συνδυάζεται η επιστήμη με την αγάπη;
Αυτός ο συνεσταλμένος τύπος κάνει μια πολύ ωραία σκηνική αντίθεση με την δυναμική, στα όρια του αυταρχισμού γυναίκα που ερμηνεύει η εξαιρετική Ιωάννα Πηλιχού. Είναι ένας άνθρωπος που αγάπησε πολύ και τώρα αναζητά μια δεύτερη ευκαιρία. Είναι επιστήμονας της τέχνης, σε αντίθεση με την γυναίκα που είναι νευροεπιστήμονας.
- Ακολουθήσατε την υποκριτική τέχνη ύστερα από παρότρυνση της μητέρας σας, όπως έχετε δηλώσει. Τι είχε δει στο γιό της, και συνέβαλε, ώστε να σας οδηγήσει σε αυτό το δρόμο;
Από μικρός φαινόταν πως (θα) τα πηγαίνω καλά με την τέχνη. Ζωγραφική, στίχοι, παραδοσιακοί χοροί. Ήταν εμφανές, πως δεν θα γινόμουν μεγαλώνοντας κάτι μη καλλιτεχνικό.
- Στην πορεία νιώσατε την ανάγκη να ιδρύσετε δική σας θεατρική ομάδα, ενώ βρίσκατε εργασία στο θέατρο. Τι σημαίνει για εσάς η Ομάδα Παραστατικών Τεχνών akatsuki, που σας «κλέβει» πολύ χρόνο;
Η Akatsuki (Σ.Σ: σημαίνει “κόκκινο φεγγάρι” στην Ιαπωνική γλώσσα) είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα. Με αυτή, μπορώ να κάνω παραστάσεις από τα πεδία που με ενδιαφέρουν πολύ και να απευθύνομαι σε ένα νεανικό κοινό ,που αγαπά τα είδη της λογοτεχνίας τρόμου, τα ιαπωνικά άνιμε και την ποπ κουλτούρα. Είναι δύσκολο αλλά μάλλον και το πιο δημιουργικό πράγμα που έχω κάνει.
- Παρότι έχετε δηλώσει, ότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το καλύτερο του κόσμου, όπως έχετε εκμυστηρευτεί, υπήρξαν στιγμές, που θυμώσατε τόσο, ώστε να θέλετε να τα βροντήξατε. Κι όμως, είσθε πάντα εδώ. Τί σας απογοήτευσε;
Κοιτάξτε, να τα παρατήσω στα σοβαρά – σοβαρά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Παρά τις δυσκολίες είμαι ευτυχισμένος με το θέατρο. Πολλές φορές βέβαια σκέφτομαι και λέω πως κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο στο χειρότερο δυνατόν μέρος για να την κάνει κανείς. Αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες εργασίας κάποιες φορές, με την γενικότερη απαξίωση της τέχνης ως «χόμπι» κάποιες άλλες, με τις χαμηλές αμοιβές, με όλα αυτά τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κλάδο μας.
«Θεωρώ πως έχουμε γυρίσει αρκετά βήματα πίσω τα τελευταία χρόνια και το σημείο της αντεπίθεσης των ανθρώπων με την ελπίδα να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος απέχει περισσότερο από ποτέ…»
- Για εσάς με χαρά διαπιστώνω, ότι δεν σταματά η μάθηση. Οσονούπω θα πάρετε το πτυχίο θεατρολογίας. Πού θέλετε να φθάσετε;
Το πτυχίο της Θεατρολογίας με το καλό θα το πάρω το καλοκαίρι, μόλις ολοκληρωθεί η εξεταστική του τρέχοντος εαρινού εξαμήνου. Ήταν ένα μαγικό ταξίδι για εμένα η φοίτηση στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και ακριβώς επειδή όντως η γνώση δεν σταματά, σκέφτομαι αμέσως μετά, να ξεκινήσω μεταπτυχιακό, πάλι στο ΕΚΠΑ. Παραμένω καλλιτέχνης και άνθρωπος που ασκεί την τέχνη του θεάτρου πρακτικά, όμως οι θεωρητικές γνώσεις που αποκόμισα από την θεατρολογία και η περαιτέρω αναζήτηση σε θεωρητικό, ιστορικό και φιλοσοφικό επίπεδο, είμαι πεπεισμένος πως θα με κάνει ακόμη καλύτερο ηθοποιό, καλύτερο σκηνοθέτη.
- Το αίσθημα της γενιάς σας και όλων των ανθρώπων σήμερα είναι η προσπάθεια να βρουν σταθερότητα σε έναν αβέβαιο κόσμο, έναν κόσμο, που δεν προσφέρει εγγυήσεις. Πώς το αντιμετωπίζετε;
Ίσως έχει να κάνει με τη φύση του εποχικού επαγγέλματος του ηθοποιού όπου τα πάντα μεταβάλλονται και δεν υπάρχει καμία εγγύηση, αλλά νομίζω πως μάλλον είμαι εξοικειωμένος σε έναν βαθμό με αυτό. Η μεγάλη μου ανησυχία είναι για το παιδί μου, για τις επόμενες γενιές παιδιών, σε τι κατάσταση θα βρεθούν.
- Το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο κοινωνικού διαλόγου και αφύπνισης στις μέρες μας;
Ασφαλώς μπορεί και ως έναν βαθμό «πρέπει» κιόλας, αρκεί να θυμάται πάντα και την ψυχαγωγική διάσταση του θεατρικού φαινομένου, να μπορεί να την διαχωρίσει. Για αυτό υπάρχουν πολλά έργα και συγγραφείς, τόσα πολλά είδη θεάτρου.
- Ποιοι ήταν οι ρόλοι ή οι άνθρωποι που σας καθόρισαν στην επαγγελματική σας πορεία;
Σίγουρα ο Μανούσος Μανουσάκης, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης και το δίδυμο Ρώμας – Χατζησοφία. Με αυτούς έκανα σημαντικές δουλειές στην τηλεόραση. Στο θέατρο τώρα νομίζω , πως με κάθε σκηνοθέτη που έχω εργαστεί έχω κερδίσει πολλά πράγματα.
- Γιατί απέχετε από τη μικρή οθόνη;
Δεν απέχω από επιλογή. Αν μου προταθεί ένας ρόλος σε μια ωραία σειρά με ικανοποιητική αμοιβή, θα πάω με χαρά.
«Παραμένω καλλιτέχνης και άνθρωπος, που ασκεί την τέχνη του θεάτρου πρακτικά, όμως οι θεωρητικές γνώσεις που αποκόμισα από την θεατρολογία και η περαιτέρω αναζήτηση σε θεωρητικό, ιστορικό και φιλοσοφικό επίπεδο, είμαι πεπεισμένος πως θα με κάνει ακόμη καλύτερο ηθοποιό, καλύτερο σκηνοθέτη…»
- Με ποιον τρόπο μπορούμε πράγματι οι άνθρωποι να αλλάξουμε τις ζωές μας;
Μεταξύ μας μόνο μπορούμε να συντελέσουμε μικρές αλλαγές, φοβάμαι πως τίποτα δεν θα αλλάξει ξαφνικά με μια επανάσταση. Αυτόν τον καιρό αισθάνομαι , πως βρισκόμαστε στριμωγμένοι στη γωνία και προσπαθούμε απλώς να επιβιώσουμε, να αντέξουμε. Θεωρώ πως έχουμε γυρίσει αρκετά βήματα πίσω τα τελευταία χρόνια και το σημείο της αντεπίθεσης των ανθρώπων, με την ελπίδα να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος απέχει περισσότερο από ποτέ. Στην παρούσα φάση η ανθρωπότητα είναι αποπροσανατολισμένη προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να αφομοιώσει τις αλλαγές που συντελούνται με πολύ γοργούς ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα.
- Πιστεύετε ότι η αλληλεγγύη είναι αντίδοτο στην απελπισία;
Ναι. Ξεκάθαρα. Έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Αυτό κρατάει σε συνοχή την ανθρώπινη ψυχή, οι δεσμοί που μοιραζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους.
- Τι ελπίζετε για το θέατρο στην Ελλάδα, και για τον εαυτό σας μέσα σε αυτό στο μέλλον;
Η μεγάλη μου επιθυμία είναι να καταφέρνω να βρίσκω πόρους ,ώστε να συνεχίζω να κάνω παραστάσεις με την Akatsuki. Ελπίζω κάποια στιγμή να επιχορηγηθεί η ομάδα ή να γίνει αποδεκτή κάποια πρότασή μας από κάποιον μεγάλο παραγωγό.
«Στην παρούσα φάση η ανθρωπότητα είναι αποπροσανατολισμένη προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να αφομοιώσει τις αλλαγές που συντελούνται με πολύ γοργούς ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα…»
Βιογραφικό Στέλιου Πετράκη
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1976.
Είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και επι πτυχίω φοιτητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
Από το 1999 που αποφοίτησε από τη Δραματική σχολή εργάζεται ανελλιπώς ως ηθοποιός στο ελεύθερο και στο Εθνικό Θέατρο καθώς και στην τηλεόραση.
Το 2001-2002 απέσπασε τιμητική διάκριση ανδρικής ερμηνείας στο 25ο Φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών μικρού μήκους της Δράμας για την ερμηνεία του στον ρόλο του «Θανάση» στην ταινία «Προς τη Νίκη» του Θανάση Νάσκαρη.
Το 2017 ίδρυσε την Ομάδα Παραστατικών Τεχνών «Akatsuki» ,η οποία έχει ως σκοπό να κάνει παραστάσεις αντλώντας κυρίως από έργα της Λογοτεχνίας του Φανταστικού, της Λογοτεχνίας Τρόμου, των Ιαπωνικών anime και manga και γενικότερα της ποπ κουλτούρας, διερευνώντας παράλληλα την ερμηνευτική προσέγγιση των μεταφυσικών πλασμάτων στο θέατρο.
Η «Akatsuki» έχει μέχρι στιγμής παρουσιάσει τρεις παραστάσεις σε σκηνοθεσία του Στέλιου Πετράκη: 2017-2018 «Techou – Το Τεφτέρι», στο Θέατρο «Λύχνος», 2019-2020 «KURO» στο Θέατρο «ΠΚ», 2023 Ζ.Π.Σαρτρ «Κεκλεισμένων των Θυρών» στο Studio Μαυρομιχάλη.
Ο Στέλιος Πετράκης το 2010-2011 βραβεύθηκε με το τρίτο βραβείο (πρώτο και δεύτερο δεν απονεμήθηκαν) στον κρατικό διαγωνισμό συγγραφής θεατρικών έργων του υπουργείου πολιτισμού στην κατηγορία «Συγγραφή παιδικού θεατρικού έργου» για το έργο του «Τα ξωτικά του μαγεμένου δάσους».
