- Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Την εκλογή των προέδρων των κομμάτων με μαζική συμμετοχή μελών και φίλων του εκάστοτε κόμματος την καθιέρωσε στο πολιτικό μας γίγνεσθαι το ΠΑΣΟΚ το 2004, σε μια διαδικασία που δεν είχε άλλο διακύβευμα από να προβάλει αυτή την καινοτομία, καθώς σε εκείνες τις εκλογές μοναδικός υποψήφιος πρόεδρος ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και εκτός από τον νέο τρόπο εκλογής προφανώς ήθελε να ενισχύσει το δακτυλίδι που είχε πάρει από τον Κώστα Σημίτη με μαζική συμμετοχή των μελών και φίλων του κινήματος επικυρώνοντας εντυπωσιακά την θέση του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κάτι που πέτυχε.
Ωστόσο, η έλλειψη αντιπάλου και ουσιαστικού πολιτικού διακυβεύματος δεν έδωσαν την απαιτούμενη ώθηση για να κερδίσει τις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν, κάτι που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε νέα διαδικασία εκλογής Προέδρου ουσιαστική αυτή τη φορά με μεγάλο διακύβευμα σε ό,τι αφορούσε την πολιτική και την συνέχειά του. Αυτή η διαδικασία παρά το ότι είχε σκληρές αντιπαραθέσεις έδωσε μεγάλη ώθηση στο ΠΑΣΟΚ που κέρδισε με πρόεδρο τον επανεκλεγέντα, με αντίπαλο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, Γιώργο Παπανδρέου τις επόμενες εθνικές εκλογές με το εντυπωσιακό για την εποχή 45%.
Την διαδικασία αυτή ακολούθησε και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και είχε ανάλογες ευεργετικές επιδράσεις στις εθνικές εκλογές πρώτα με την διεκδίκηση από τον Αντώνη Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη στην οποία επικράτησε ο πρώτος που στις εθνικές εκλογές κατάφερε να κρατήσει σε ποσοστά επιβίωσης την ΝΔ και τη δεύτερη με την αναμέτρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη στον δεύτερο γύρο με νικητή τον πρώτο που ήταν αουτσάιντερ, καθώς ο κ. Μεϊμαράκης εξέφραζε την πανίσχυρη καραμανλική τάση του κόμματος, η οποία όμως ερωτοτροπούσε έντονα με το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν συμβάδιζε με την βούληση των ψηφοφόρων τους, που πήγαν ψήφισαν και την καταδίκασαν. Η ΝΔ με τον κ. Μητσοτάκη πρόεδρο έχει καταφέρει να κερδίσει με αυτοδυναμία δύο εκλογές.
Στο ΠΑΣΟΚ με τα προβλήματα που προέκυψαν από την «θυσία» του για να αποφύγει η χώρα την άτακτη χρεοκοπία μετά από την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, και την παραίτηση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου μετά από τις ισχυρές πιέσεις που ασκήθηκαν τόσο από το εξωτερικό πολιτικό περιβάλλον όσο και από τα έσω, ακολούθησαν δύο εκλογικές διαδικασίες ως ΚΙΝΑΛ, αφού είχαν προηγηθεί διάφορες ανούσιες, κατά την γνώμη μου διαδικασίες, οι οποίες δεν είχαν τα στοιχεία εκείνα που θα το βοηθούσαν «να ξεκολλήσει από τη λάσπη». Από την πρώτη διαδικασία εκλέχτηκε στην προεδρία του κόμματος η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά με αντίπαλο τον Νίκο Ανδρουλάκη στον δεύτερο γύρο.
Η συμμετοχή όμως δεν ήταν αντάξια του ΠΑΣΟΚ, οι αλλαγές κυρίως στο όνομα μάλλον δεν ενέπνευσαν τον κόσμο της παράταξης, αλλά περισσότερο η αυστηρά τυπική διαδικασία για να ικανοποιηθεί ο μικροαστικός καθωσπρεπισμός των υπευθύνων για τις εκλογές δεν επέτρεψαν την ενεργό συμμετοχή του κόσμου με αποτέλεσμα σε κανένα χωριό ή κωμόπολη να μην υπάρχουν κάλπες για να μπορεί ένα σημαντικό τμήμα πολιτών να συμμετέχει τουλάχιστον με την ψήφο του. Αυτό συνέτεινε αποφασιστικά στην καθήλωση και την στασιμότητα που υπάρχει στο χώρο, με την αδυναμία του να ανακάμψει και να κερδίσει ποσοστά που θα το καταστήσουν ισχυρό πολιτικό παράγοντα της χώρας.
Η δεύτερη διαδικασία ακολούθησε σε λογική την πρώτη και είναι απορίας άξιο ότι η ηγεσία δεν εντόπισε τα αρνητικά της πρώτης και ακολούθησε την συνταγή του «μικρού ΠΑΣΟΚ» και αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές αιτίες που παραμένει μικρό. Στην δεύτερη αυτή διαδικασία εκλέχτηκε πρόεδρος ο Νίκος Ανδρουλάκης με αντίπαλο τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά ανάκαμψη δεν υπήρξε παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε πολλούς ψηφοφόρους από τον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής παράταξης αποκαλύφθηκε και έχασε τεράστιο ποσοστό και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους.
Τώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα εκλογή προέδρου για την οποία παρατηρώ ότι υπάρχει η ίδια λογική με τις δύο προηγούμενες με υποδομή για να συμμετέχει έναν μικρός για τα δεδομένα του ΠΑΣΟΚ αριθμός ψηφοφόρων. Ακούω ότι υπάρχει άρνηση σε αιτήματα υποψηφίων να στηθούν περισσότερες κάλπες και αυτό σημαίνει «μια από τα ίδια».
Υποψιάζομαι δε βάσιμα ότι υπάρχουν υπολογισμοί για το τι συμφέρει κάποιον ή κάποιους υποψήφιους και αυτό θα είναι τραγικό, γιατί σε αυτή την διαδικασία διακυβεύεται κάτι πολύ σοβαρό: Η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ. Με αυτό κανένας δεν μπορεί να παίζει εξυπηρετώντας προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες δικές του, πολιτικών του φίλων ή και τα δυο μαζί.
Όπως σε όλες του τις δύσκολες και οριακές στιγμές με σοβαρότερη την εποχή του “βρόμικου ’89” ο λαός τού έδωσε την απαραίτητη ενέργεια και ώθηση να σταθεί όρθιο και να επιστρέψει, έτσι και τώρα μόνο αυτός μπορεί να το κάνει. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα σε όλους που μπορεί να απείχαν, που μπορεί απογοητευμένοι να μην πήγαν καν να ψηφίσουν στις τελευταίες ευρωεκλογές, σε όλους που αναζητούν ελπίδα να την ψάξουν σε αυτή την εκλογική διαδικασία και δεν πρέπει να τους το απαγορέψουν τα παιχνίδια διαφόρων συσχετισμών και μηχανισμών που εκτός των άλλων αποδείχτηκαν ισχνότατοι και στις ευρωεκλογές.
Υ.Γ. (1) Την εκλογή προέδρου με μαζική συμμετοχή μελών ή και φίλων ακολούθησε μερικώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ηθική και πολιτική κατάντια του κάνει περιττή την οποιαδήποτε ενασχόληση με αυτό το συγκυριακό μόρφωμα.
Υ.Γ. (2) Ακούω ένα επιχείρημα ότι οι πολλοί υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ είναι ένδειξη δημοκρατίας. Ίσως, αλλά όταν ήταν μοναδικός υποψήφιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στην μεγάλη του ακμή δεν υπήρχε δημοκρατία ;
Μήπως οι πολλοί υποψήφιο μαρτυράνε επιπολαιότητα στην αντίληψη για το ρόλο και την μεγάλη ευθύνη ενός προέδρου σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία ;
Μήπως φλερτάρει η διαδικασία με τον ευτελισμό, όταν κάποιος υποψήφιος την μια μέρα δηλώνει έτοιμος για πρωθυπουργός και την άλλη παραιτείται από την διεκδίκηση της προεδρίας, φοβούμενος μην πάρει τόσο χαμηλό ποσοστό που μπορεί να του στερήσει στις εκλογές που θα έβγαινε… πρωθυπουργός, ακόμη και την βουλευτική έδρα;
