- ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ
Μ’ αρέσει ο Ιούλιος για πολλούς λόγους. Είναι μήνας ζεστός κι απόλυτος στις έξεις του, είναι ύπατος κανονικός, έχει και ωραία πανηγύρια, παλιά είχε και μαλλί της γριάς.. Έχει και μπάνια και θάλασσες, βουτιές και κατασκήνωση. Όλα τα είχε κάποτε ο Ιούλιος κι ας μην είχαμε τίποτε από Μύκονο και κρουαζιέρες.
Τον Ιούλιο άλλωστε ταξιδεύαμε από την Αλεξανδρούπολη στο νησί. Όλοι μαζί, οικογενειακώς μπαίναμε στο φορτηγοποστάλι «Γεώργιος Φ» που έκανε την άγονη γραμμή από Θράκη μέχρι τα Δωδεκάνησα και περνούσαμε πολύ ωραία. Ήταν ενός τύπου κρουαζιέρα εκείνα τα ταξίδια, κι ας μας ταλαιπωρούσαν τα μελτέμια κι οι καραβίσιες μυρωδιές. Μύριζε φαγητό, μύριζε ο απόπατος, μύριζαν κι οι καβαλίνες από τα ζωντανά του αμπαριού που φορτωνόταν με βίντσι και γερανό από τα λιμάνια. Ήταν ένα θέαμα σαν από τσίρκο ιταλικό αυτό το φόρτωμα των κτηνών, που πολύ μας διασκέδαζε. Τρομοκρατημένες αγελαδίτσες και μοσχαράκια έτσι καθώς μεταφέρονταν εναερίως μέσα σε δίκτυ κατουριόντουσαν επάνω τους, καμιά φορά έκαναν και το χοντρό από το φόβο τους, βελάζοντας λες και τα σφάζανε. Εμείς από κάτω ανέμελοι, με τα «βλήματα» να μας ραντίζουν ξεκαρδιζόμασταν μαζί με τους ναύκληρους που επέβλεπαν τη μεταφορά και μας φώναζαν χλιαρά: «Άκρη, κάντε άκρη θα σας λερώσουν!».
Ήταν μικρό και χαριτωμένο το Φορτηγοποστάλι «ΓΕΩΡΓΙΟΣ Φ.». Χωρούσε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης μια χαρά, κι ήταν βαμμένο μαύρο με λευκή φάσα στην κουπαστή. Πρέπει να σταμάτησε τα δρομολόγια πριν το 1966, την εποχή που κι εμείς εγκαταλείψαμε την έξιν της άγονης γραμμής για τα ταξίδια μας, διαλέγοντας λεωφορείο μέχρι την Αθήνα κι από εκεί μέσω Πειραιά, με άλλο ποστάλι τη συνέχεια.
Έψαξα για το «Γεώργιος Φ» στο διαδίκτυο με επιμονή και πείσμα και όψιμα το βρήκα σε κάποια σελίδα σχετική με τη ναυτιλία. Το motorship «Γεώργιος Φ», αναφέρει η πληροφορία, ήταν φορτηγό που έκανε το δρομολόγιο Πειραιάς-Αλεξανδρούπολη μεταφέροντας τρόφιμα. Είχε όμως και οκτώ καμπίνες για επιβάτες.
Είχε κατασκευαστεί το 1943 στο Ιλινόις των ΗΠΑ, αγοράστηκε από τη Μ. Βρετανία και το 1948 πουλήθηκε στην Ελλάδα. Μια κορβέτα κατ’ αρχήν που για τις ανάγκες της ελληνικής ναυσιπλοΐας μετασκευάστηκε με αμπάρια και καμπίνες. Οι επιγραμματικές πληροφορίες για το πλοίο αναφέρουν ότι μετέφερε στην Σύρο διάφορες ύλες για τη βιομηχανία της (είχε και τέτοια τότε το νησί) π.χ. υφαντικές ίνες (μπάλες μπαμπάκι, τσελβόλ), φινιριστικά υλικά, χημικοτεχνικά σκευάσματα της υφαντουργίας και της βυρσοδεψίας, υφαλοχρώματα, ισαλοχρώματα, αμπαροχρώματα και άλλα υλικά για το Νεώριον. Το «Γεώργιος Φ» ήταν «καλοτάξιδο» πλοίο, σημειώνουν οι ίδιες πηγές, επιχείρημα που συχνά επαναλάμβανε η μαμά. Κατέληξε σε διάλυση το 1970.
Δεν έβγαλα συμπέρασμα από τις πηγές μου αν ανήκε στην κατηγορία των liberty ή αν κατασκευάστηκε ως πολεμικό εκεί στα ναυπηγεία του Σικάγο καταμεσής του πολέμου. Ούτε μπορώ να ισχυριστώ ότι το «Γεώργιος Φ» ανήκε στην ομάδα των 100 πλοίων που με τη λήξη του πολέμου παραχωρήθηκαν δανεικά σε Έλληνες πλοιοκτήτες, με τα οποία ξεκίνησε ο θρίαμβος της ελληνικής ναυτιλίας.
Σημασία δεν έχουν άλλωστε οι λεπτομέρειες της ταυτότητας του φορτηγοποσταλιού που με πήγε και μ’ έφερε στο Αιγαίο έναν καιρό, μαζί με τις τρομοκρατημένες αγελαδίτσες και τα τσελβόλ, στην αγκαλιά της μαμάς κάθε που η ναυτία από τα καλοκαιρινά μελτέμια μου γύριζαν ανάποδα το πεπτικό. Σημασία έχει το ταξίδι εκείνο ομοθυμαδόν με μια πρωτοφανή αισιοδοξία για το μέλλον, στη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα.. Κι ας σκίαζαν αυτή την ευφρόσυνη διάθεσή μου τα δάκρυα της κυριούλας που ταξίδευε μαζί μας ίσαμε τον Άι Στράτη για να επισκεφτεί τον σύζυγό της, εξόριστο λόγω πολιτικών φρονημάτων. Όλο το ταξίδι στην πλώρη, σε μια σαιζλόνγκ που κουβαλούσε μαζί της από το σπίτι, με μια κουρελού στα πόδια και κλάματα στα μάτια. Δεν την ξέχασα ποτέ! Την έλεγαν κυρία Ναυσικά νομίζω.
Εγώ ήμουν προσηλωμένη στο ταξίδι. Το πλοίο για μένα ήταν η Ελλάδα, ένα βαπόρι. πρόσω ολοταχώς που με πήγαινε κρουαζιέρα. Την πιο όμορφη κρουαζιέρα στο Αιγαίο που έχω να θυμάμαι!
