- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΚΗΣ
«Ένα δύο τρία»! Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές το μετρήσαμε! Πρωί, μεσημέρι, βράδυ στο κρεβάτι, ακόμα, λίγο πριν κοιμηθεί!…
Η Πόπη και το τραγούδι της είχε μπει για τα καλά στη συντροφιά μας κι η γιαγιά της η Καλλιόπη μαζί και το κόκκινο το μήλο της κι ο γιός μου ο μεγάλος -πέντε-έξι χρονών τότε- κι από κοντά κι ο μπόμπιρας μας ο μικρότερος, ο Αλέξανδρος, να ταλαντεύεται μπροστά στο στερεοφωνικό κάθε φορά που η φωνή του Γιώργου Νταλάρα έδινε το σύνθημα με το χαρακτηριστικό «Α α α α α.. Α α α α α…» στην αρχή.
Τραγουδούσαμε όλοι μαζί στο ρυθμό τής τόσο χαρακτηριστικής μουσικής του Goran Bregovic στίχους του Μιχάλη Γκανά κι ένας ενθουσιασμός ζωής γέμιζε κάθε φορά το σπίτι, αυθόρμητα, παιδιάστικα, κι η χαρά τραγουδούσε και χόρευε κι αυτή μαζί μας· εμείς και τα παιδιά μας, τα μικρά παιδιά μας, με τη λάμψη της αθωότητας στο βλέμμα και την ένταση τής λαχτάρας στην προσμονή πότε η Πόπη θα μετρήσει ξανά… «Τέσσερα πέντε έξι! Με λένε Πόπη! Κι όσο κι αν ντρέπομαι γι’ αυτό μια μέρα θα σε παντρευτώ…
Οι εικόνες κι η ανάμνηση αυτή ήρθαν τρυφερά στο νου μου στο άκουσμα της είδησης ότι ο Μιχάλης Γκανάς δεν είναι πια μαζί μας· έφτασαν σαν δροσερό αεράκι που περνά ξυστά απ’ τα μάγουλα και φτάνει μέσα, στα εσώψυχα. Γιατί, έχω καταλάβει μεγαλώνοντας, ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που τους έχω γνωρίσει μόνο μέσα απ’ το έργο τους, τις δημιουργίες ή τις πράξεις τους, άγνωστοί μου θα έλεγα κατά κάποιον τρόπο, αλλά αισθάνομαι να μ’ έχουν αγγίξει με τόσο μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο, που τους αισθάνομαι σαν δικούς μου ανθρώπους, σαν γνωστούς, σαν φίλους.
Θυμήθηκα και κάποιους πρωινούς καφέδες στο Μελάνι, που, ενώ μιλούσαμε για blogs και αναρτήσεις, τρύπωνε αθόρυβα λες απ’ το παράθυρο στη Σκουφά κι αίφνης μια μελαγχολία ανάκατα με νοσταλγία άγγιζε τις λέξεις και μια πίκρα έπνιγε το λαρύγγι, που δεν ήταν από τον σκέτο, αλλά από στίχους που τις πιο πολλές φορές μονοπωλούσαν την κουβέντα· «μετρώντας πύργους της ΔΕΗ/χιλιόμετρα σαράβαλα/στην πολιτεία έθαψα/όσους νεκρούς κουβάλαγα».
‘Ηταν μια εποχή που πηγαινοερχόμασταν από το σπίτι στη δουλειά κι απ’ τη δουλειά στο σπίτι και συνομιλούσαμε μαζί, στο αυτοκίνητο, πότε με τη φωνή του Μαχαιρίτσα, πότε της Αρβανιτάκη, του Νταλάρα ή του Παπακωνσταντίνου. Τότε που η «ελεύθερη ραδιοφωνία» είχε ζωή, φωνή, φρεσκάδα, τότε που είχε ανθρώπους.
‘Ηταν τότε που ακόμα αγοράζαμε δίσκους -τα CD της εποχής- και μου άρεσε στον ελεύθερο χρόνο να χαζεύω τα εξώφυλλα, τα ένθετα και να διαβάζω τους στίχους των τραγουδιών· βρίσκονται ακόμα στη δισκοθήκη μου, εκεί «Τα κορμιά και τα μαχαίρια», εκεί και τα «Καράβια βγήκαν στη στεριά», εκεί κι ο «Μικρός Τιτανικός»· το «Να δεις τι σου ‘χω για μετά» το έβαζα στη διαπασών σαν άσκηση αυτογνωσίας -αλλά πού να βάλω μυαλό!
Θυμήθηκα και το βιβλίο του «Η μητριά Πατρίδα», με το υπέροχο εξώφυλλο του Γιάννη Αδαμάκη, αλλά δεν θυμάμαι σε ποιον το δάνεισα κι έκτοτε αγνοώ την τύχη του. Θυμάμαι, όμως, ολοζώντανα εκείνη την παιδική ζωή του, όπως με εκκωφαντική δωρικότητα ξετυλιγόταν και γύριζε σελίδα με τη σελίδα, όλον αυτό τον πόνο, τα βάσανα και την κακουχία, την ξενιτιά, το θάνατο και τη μοναξιά. Κι ήταν σαν ν’ ακούω την ανάσα ενός ψιθύρου δίπλα στ’ αυτί μου, την αγωνία πως μπορεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη οι ζωές ν’ ανατραπούν, πως μπορεί από ένα καπρίτσιο τής τύχης να βρεθείς μετανάστης μέσα στην ίδια σου την πατρίδα.
Τώρα που το σκέφτομαι, τώρα που διαβάζω τις παραπάνω γραμμές κι ακούω για μια ακόμα φορά την «Πόπη», καταλαβαίνω γιατί αισθάνομαι μια θλίψη και μια στενοχώρια να βαραίνει την ψυχή μου. Καταλαβαίνω ότι ο Μιχάλης Γκανάς δεν μου ήταν άγνωστος, ούτε ξένος, αλλά ένας από αυτούς που συνομίλησα μαζί τους, με βρήκαν, με άγγιξαν, έντυσαν με λέξεις και στίχους στιγμές της ζωής μου κι είμαι βέβαιος ότι -το γράφει άλλωστε κι ο ίδιος- «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε».
