ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…και να ’ναι φως ανέσπερον
Στον φίλο κι αδελφό Πάνο
Το Ον είναι ασώματον και στ’ Άπειρον υπάρχει
και στο Μηδέν δεν χάνεται κι Ανύπαρκτο αυτό άρχει
ως Νους, ως Ον και ως Μονάς, ως μία Αρχή και Τέλος
ωσάν Μη-Είναι πουθενά κι απανταχού ως Είναι
ένα αδιανόητον του χωροχρόνου Βέλος`
Νόησις Κόσμου-Σύμπαντος, Ένα και Ον, Μη-Είναι
στων Αριθμών την προσταγή, στων Αισθητών το Πλάσμα
στον Κόσμο των Αισθήσεων, που ’ναι Αλήθειας θραύσμα
στο «δυνατόν» και «πιθανόν», μιας εικασίας ψήγμα
και στης Αλήθειας το κενό, στ’ Αγέννητου το ρήγμα!…
*
Παρούσα η Ανάγκη, ισχυρή, και όλα τα «δοκούντα»
κρυμμένα μέσα στη σιωπή στης μήτρας τον πλακούντα
να γεννηθούν, κι αγέννητα σαν τις σκιές να μένουν
σαν τους ανύπαρκτους θεούς στα όνειρα να μπαίνουν
αναζητώντας τ΄ άγιο φως στους τύπους των Δαιμόνων
και να ’ναι Φως Ανέσπερον σ’ ολκάδες των δρομόνων`
να χάνονται οι επώνυμοι μες στην ανυπαρξία
που θέτουν όρια στη νεκρή σύγχρονη κοινωνία
βάζοντας τον Πολύφημο των Νόμων τους δραγάτη
μονόφθαλμο αόμματο και πάντα ανοιχτομάτη!…
*
Ανώφελο το Όμοιον μ’ Ανόμοιον να εκφράσεις
τ’ «αδύνατα» ως «δυνατά» να βλέπεις με «υποστάσεις»
όταν κάθε ψευδαίσθηση γίνεται «δόγμα» ή «δόξα»
και «Βέλη» μαγνητίζονται στης Λογικής τα τόξα
και ψάχνουν κάθε απόδειξη μ’ Ελέγχους, Απορρίψεις
στης Γνώσης τ’ άδεια στάδια, στης Νόησης τις νύξεις
να σε χλευάζει άτιμα η κάθε Αμφιβολία
και το σβησμένο παρελθόν σαν τ’ Ουρανού λυχνία
να διαψεύδει πάραυτα τον κάθε ισχυρισμό σου
ότι για σένα μοναχά εσύ ’σαι ο Θεός σου!…
*
Στην Άτοπο Απαγωγή ο Επαρκής ο Λόγος
όταν ο Νους σε οδηγεί και γίνεται… αστρολόγος…
Τα Όντα είναι Οντότητες του Είναι και Μη-Είναι
Ασύμμετρα και Αμυδρά` των Αριθμών οι «Πύλαι»
στο κάθε Μεταφυσικό βαθιά εισάγουν Γνώση
στο μέγεθος των Νοητών η αδηφάγα βρώση
πασχίζει για το Νόημα στης Λογικής το μέλαν
ποιος και γιατί εποίησε του Σύμπαντος την σφαίραν…
Κι αναζητώ τ’ Αγέννητον, το Έν, το Ον, το Όλον
πριν τους αιώνες Υπαρκτόν κι Ανύπαρκτον στον χρόνον!…