ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
… αυτόκλητοι… σωτήρες
Όσες αλήθειες μου ’μαθαν ψέματα ήταν όλες
πράγματα ανυπόστατα κι απύθμενες παρόλες
πως τάχα οι άνθρωποι ποθούν κι επιζητούνε μόνο
στον άλλονε μόνον καλό – εγώ όμως βλέπω φθόνο`
ότι τα πάντα στον ντουνιά είν’ «επί γης ειρήνη»
μα ο παντοκράτωρ πόλεμος παντού «παίρνει και δίνει»`
πως δήθεν τα εγκόσμια η ηθική τα ορίζει
και του δικαίου το αίσθημα σεμνά τα καθορίζει`
αλλά τότε πώς γίνεται λήσταρχοι και φονιάδες
να κυβερνούν τις «κιβωτούς» σαν άδολες αμνάδες;!…
*
Όσες αλήθειες τσαμπουνώ είναι… στ’ αλήθεια ψεύδη
γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς να μου τις διαψεύδει
μες στο κλουβί που κατοικώ και ζω μ’ ελευθερία
είμαι σε όλα πλούσιος χωρίς στην τσέπη μία`
υπηρετώ το σύστημα – νομοταγής πολίτης
δούλος και σκλάβος ισχυρών – αδύναμος σπουργίτης
διαλέγω με την ψήφο μου κατά το σύστημά τους
όσους με γράφουν με χαρά στα «σκελεαχαμνά» τους
γι’ αυτό και κοκορεύομαι πως σταθερά ψηφίζω
τον «μπήξε-δείξε» αδέξιο που δήθεν ’γώ ορίζω!…
*
Απ’ την «μεταπολίτευση» πενήντα χρόνια τώρα
τα πάντα γύρω άλλαξαν δεν άλλαξε η χώρα`
πιστή σε κλασικές αρχές, σε φούμαρα και φίκια
αρέσκεται αυτάρεσκα … για να κολλάει μπρίκια`
διότι απαράβατος κανών, το… κάθε αγκάθι
σαν τον φελλό πάει ψηλά κι αρέσκεται σε πάθη
που ’χουν πόρνες καλλίπυγες σαν πάνε παραλία
φορώντας άρωμα λαμπρό: «λαού δημοκρατία»
«ισονομία», «δίκαιον», και «ισοπολιτεία»
λέξεις κενές νοήματος, δίχως καμιά ουσία!…
*
–Πενήντα χρόνια συνεχώς το ίδιο παραμύθι
«στο ίδιο έργο θεατές»` κι εμέ το κουτορνίθι
πασχίζουν να με σώσουνε αυτόκλητοι… σωτήρες
που απ’ τον δημόσιο κορβανά σιτίζονται ως κηφήνες`
το ξύλινο ποδάρι μου ποιον να πρωτοκλωτσήσει
όταν, ως και «ο στόμας μου» αρνείται να τους φτύσει…
«Πενήντα χρόνια φούρναρης» φουρνίζω, ξεφουρνίζω
μα τα ψωμιά του φούρνου μου εγώ δεν τα ορίζω`
άλλοι τους άρτους κλέβουνε, φραντζόλες και καρβέλια
κι είν’ όλοι τους για κλάματα… ίσως να ’ναι για γέλια!…