ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
Εν Αυλίδι
Και να, που κι οι ποιητές γίνανε εκθέματα,
σε γυάλινες βιτρίνες
και σε κλουβιά περιοδευόντων θιάσων.
Ασώματες κεφαλές στα πανηγύρια.
Ακρωτηριασμένοι οι στίχοι τους παντού,
σε ετικέτες και αυτοκόλλητα,
μικρά μηνύματα σε οθόνες που δεν συναισθάνονται.
Τα ποιήματα για τον έρωτα,
έγιναν λάφυρα στα χέρια των κοριτσιών
που φοβούνται πια να ερωτεύονται.
Των κοριτσιών που δεν νιώθουν
πως οι στίχοι είναι το δέρμα ,
από τις γδαρμένες ψυχές των ποιητών.
Όλοι θέλουν τους στίχους αλλά διυλίζουν τους ποιητές.
Όλοι ακούν τα λόγια τους αλλά διυλίζουν τον λόγο.
Ο λόγος ο άχτιστος διυλίζεται,
ο λόγος ο άχρονος διυλίζεται,
ο λόγος ο αδιαμόρφωτος,
δεν διαμορφώνει πια τις ψυχές των ανθρώπων.
Κύμβαλα αλαλάζοντα οι ποιητές,
απόγιναν γραφιάδες
και οι πρώην γραφιάδες
τώρα πια στρατηγοί.
Ελλάδα 2017,
απέραντη μοναξιά,
ορφανή η ιστορία.
Έρημη χώρα χωρίς ήλιο, χωρίς μάρμαρα.
Έρημη χώρα, χωρίς ερωτευμένα παιδιά,
χωρίς πόλη, χωρίς ρήτορες.
Χωρίς ποιητές.
Όλο τσακισμένα καράβια στο νησί των σειρήνων
κι οι πεταμένες σάρκες των ναυτικών.
Η Νίκη μόνο δραπέτευσε με τα φτερά του Ίκαρου τα κέρινα.
Κι εγώ πεισματικά,
κρατώ για πυξίδα τα όνειρα,
ιππεύω τα συναισθήματα.
Είμαι πέλαγος κι έχω τα κύματα.
Αλλά δεν έχω στίχο.
Ταξίδι δεν έχω.
Έρωτα δεν έχω.
Πνοή μόνο έχω,
και περηφάνια υπολειπόμενη.
“Ήχος κανείς, ουδέ πουλιού, ουδέ πελάγου.
στον Εύριπο βασιλεύει των ανέμων η σιωπή.”
Ευριπίδη Ιφιγένεια εν Αυλίδι στίχοι 9, 10, 11.
Εικόνα : Victor Mottez – Ulysse et les sirènes .
