Θανάσης Διαμαντόπουλος, www.liberal.gr
Μπορεί ο Βίκτωρ Ουγκώ να έλεγε: «Σιχαμερό πράγμα η επιτυχία. Η ψεύτική της με την αξία ξεγελάει τους ανθρώπους». Ωστόσο… Η πραγματικότητα λέει πως στη ζωή, ιδιαίτερα σε εξαιρετικά απαιτητικά και ανταγωνιστικά πεδία της, επιτυχία δεν υπάρχει χωρίς κάποια αξία. Ή, τουλάχιστον, χωρίς κάποια προσόντα αξιοποιήσιμα σε ειδικές ή πρόσφορες συγκυρίες και καταστάσεις. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως οι «επιτυγχάνοντες προσοντούχοι» δεν έχουν όλως σκοτεινές έως ολόμαυρες, απεχθείς και αποτρόπαιες πτυχές της προσωπικότητάς τους, που όχι σπάνια συνιστούν την άλλη όψη των προσόντων τους. Τα οποία, από κοινού με τα αποκρουστικά στοιχεία τους, συνιστούν το – μη απαλλαγμένο στοιχείων διπολικότητας – όλον του εαυτού τους.
Η περίπτωση της – πολυφίλητης από τον πατέρα της – θυγατρός του Νίκου Κωνσταντόπουλου, η οποία το τελευταίο διάστημα φαίνεται να βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικού καλπασμού, ίσως διότι επωφελείται και από τη ρευστότητα, βλέπε τη χαλαρότητα των πολιτικών ταυτίσεων που προσδιορίζουν την εποχή μας, είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική.
Εν πρώτοις…
Θα χρειάζονταν ίσως σελίδες καθόλου ευάριθμες για να καταγραφούν όσα απωθούν ή προκαλούν φρικίαση στην όλη δομή της προσωπικότητας και σε αυτά που χαρακτηρίζουν τη δράση της εν λόγω κυρίας. Ειδικότερα:
Με ρητορεία μονίμως καταγγελτική έως δομικά εισαγγελική… (Θα έλεγε κάποιος πως η ζωή έδωσε στη Ζωή ένα δάκτυλο, πιθανότατα λόγω «αγκύλωσης», μονίμως υψωμένο σε θέση κατάκρισης των πάντων…).
Με μια κατηγορητική βουλιμία, ευρύτερα, που δημιουργεί την αίσθηση πως ονειρεύεται τη μετατροπή του δημόσιου χώρου σε μια απέραντη φυλακή… Όπου κατήγορος, δικαστής, δεσμοφύλακας καθώς και δήμιος θα είναι η ίδια…
Με πρακτικές οικογενειοκρατίας ή ημετεροκρατίας εμετικές, αφού δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να ανιχνεύσει στον εθνικό δημόσιο βίο προσωπικότητα άλλη που να ζήτησε την αναρρίχησή του – σχεδόν ενενηντάχρονου μάλιστα – μπαμπά της στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα και που να προώθησε τον ερωτικό της σύντροφο εκ του πολιτικού μηδενός σε κοινοβουλευτικό θώκο… (Έστω και αν γι’ αυτό χρειάστηκε βίαια να στραπατσαριστούν ανάπηροι άνθρωποι, οι οποίοι μάλιστα με αγώνα πολύ είχαν κατακτήσει τη λαϊκή επικρότηση στην εθνική κάλπη…) Τέλος…
Με συμπεριφορά αδιανόητα ισοπεδωτική προς οποιονδήποτε συνεργάστηκε μαζί της (κάτι που πιθανότατα, για να καταστεί δυνατόν, την είχε ωθήσει στην επιλογή πολιτικών συνοδοιπόρων από τα πολύ βαθιά του κοινωνικού βυθού ή της κοινωνικής ανυπαρξίας…).
Με όλα αυτά, εν πάση περιπτώσει, διαμόρφωσε ένα κοινωνικοπολιτικό προφίλ που δύσκολα δεν θα προκαλούσε αποστροφή σε κάθε μη διεστραμμένο άνθρωπο…
Από την άλλη όμως…
Ακόμη και όσοι νιώθουν στοματικές διαταραχές κάθε φορά που έρχονται σε οπτική ή ηχητική επαφή μαζί της ή με τα λεγόμενα και τη ρητορική της δεν μπορούν, αν έχουν στοιχειώδη διανοητική εντιμότητα, να μη θαυμάσουν το τσαγανό της.
Και δεν είναι νομίζω πάρα πολλοί όσοι δεν απολαμβάνουν τον – χαρακτηριστικό οδοστρωτήρα – τρόπο με το οποίο ισοπεδώνει, γελοιοποιεί, καταβαραθρώνει διάφορα γλοιώδη μίσθαρνα ενεργούμενα σημαντικών, πανίσχυρων και υπερπαρεμβατικών «παραγόντων», επιτελούντων ευρύτερο κακοποιητικό ρόλο επί της δημόσιας ζωής του τόπου μέσω της σώρευσης τεράστιου κεφαλαίου γνωμοδιαμορφωτικού και ευρύτερης κοινωνικής επιρροής, αλλά και διατήρησης οιονεί ιδιωτικών στρατών τραμπούκων, καθώς και με άλλες εξίσου «θεάρεστες» παρεμβατικές πρακτικές.
Συγκεφαλαιώνοντας λοιπόν… Θα μπορούσε κανείς να εντάξει τη συγκεκριμένη κυρία σε μια ατέλειωτη σειρά ή ομάδα – όχι φιλικών προς το κατεστημένο – δημοσίων προσώπων, της οποίας μέλη επίλεκτα υπήρξαν στη διαδρομή της ιστορίας πολλοί και όχι ιστορικά αμελητέοι: Από τον Αδόλφο Χίτλερ μέχρι ίσως τον Ντόναλντ Τραμπ και άλλοι, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το απεχθές, το βάρβαρο, το βίαιο, το αποκρουστικό, το αποτρόπαιο κ.λπ. προς καταπολέμηση – μεταξύ πολλών άλλων ασφαλώς – και αρκετών φορέων οίησης, έπαρσης, υπεροψίας, αχαλίνωτης ισχύος και προκλητικής αναίδειας, τους οποίους οι πολλοί προσκυνούν… Και μόνο κάποιο «ημίτρελο» άτομο θα μπορούσε να αντιμετωπίζει σε μετωπική σύγκρουση.
Τούτων δοθέντων λοιπόν, η γυναίκα η οποία, μαζί με τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1950-51, υπήρξε η μόνη πολιτική αρχηγός στην ιστορία της χώρας που έβαλε το όνομά της στον επίσημο τίτλο του κόμματός της, ίσως να δικαιούται και κάποιον θαυμασμό. Μαζί φυσικά με τον αποτροπιασμό που εύλογα δημιουργεί για όσα εκφράζει, όσα ενσαρκώνει και όσα αντιπροσωπεύει…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος θα συνομιλήσει με τον καθηγητή Αντώνη Κλάψη για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τις μεγαλουργίες, τις ραδιουργίες και τις αντιφάσεις του, στις 27 Απριλίου, ώρα 7.00, στη Βιβλιοθήκη του Αθλητικού Συλλόγου Νέου Βουτζά.
