«Είμαι άλλη μία ψυχή που πορεύεται στη γήινη αυτή ενσάρκωση, προσπαθεί να πάρει τα μαθήματά της, να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερη, προσεγγίζοντας περισσότερο το φως.
Συνέντευξη στην Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
Ο χρήστος Λιακόπουλος γοητεύει το θεατρόφιλο κοινό με τις παραστάσεις του. Πλάσμα γεμάτο με αυξημένο το αίσθημα αξιοπρέπειας έχει έντονη παρουσία στο θεατρικό σανίδι και κατορθώνει να σημαδεύει καταλυτικά τους ρόλους, χωρίς να φλυαρεί. Είναι, αυτό που λένε μέτρο , που έχει στην μεταβολή της θέσης του σώματός του, στη σιγαλιά, στην εξαιρετική ποιότητα από ηθική, πνευματική ή αισθητική άποψη ακόμη και στη μη φωνητική επικοινωνίας κατά την οποία ορατές σωματικές ενέργειες επικοινωνούν συγκεκριμένα μηνύματα, αλλά και έντονη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα, που υπόκεινται στον δυναμισμό του.
Στο Θέατρο «Αλκμήνη» για τρίτη συνεχή χρονιά ολοκληρώνεται για αυτή τη σεζόν (ΣΣ: Δύο τελευταίες παραστάσεις στις 6 και 13 Απριλίου) ο μονόλογος του Χρήστου Λιακόπουλου «Προμηθέας Εσταυρωμένος» με τον ίδιο να ερμηνεύει και να εξελίσσει, μέσα στη διάρκεια των χρόνων, τον ρόλο του Προμηθέα.
Μία παράσταση που ακολουθεί τα χνάρια της μεγάλης θεατρικής επιτυχίας του πρώτου μονολόγου «Αυτοκράτωρ Αδριανός», που έγραψε και παρουσίασε επί τέσσερα χρόνια, ο Χρήστος Λιακόπουλος.
«Στη συγκεκριμένη παράσταση αναρωτιόμουν, σε σχέση με τη συγκεκριμένη σκηνή του θεάτρου, πώς θα σταυρώσω τον ήρωά μου, με τρόπο όμορφο, καλλιτεχνικό, ποιητικό. Κατά τη διάρκεια των προβών προσπαθούσα να κρατάω τα χέρια μου στον αέρα, με τις δικές μου δυνάμεις, στη θέση της σταύρωσης για να νιώσω, όπως θα ένιωθε κι εκείνος. Αυτό ήταν αδύνατο στην αρχή για πάνω από δύο λεπτά αλλά σιγά- σιγά η αντοχή μου άρχισε ν’ αυξάνει…»
Τα μηνύματα του έργου «Προμηθέας Εσταυρωμένος» είναι πολλά και σημαντικά, αγγίζουν το σήμερα και το κάνουν πιο επίκαιρο από ποτέ, όπως αναφέρεται.
Ο ακατάπαυστος αγώνας που δίνουμε όλοι μας κάθε μέρα, για ελευθερία απέναντι, πρωτίστως, στον ίδιο μας τον εαυτό και εν συνεχεία σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας… αλλά και η μέγιστη έκφραση αγάπης, που φτάνει στην αυτοθυσία, είναι οι δύο βασικοί πυλώνες του έργου.
Το timewnews.gr καλωσορίζει σήμερα τον κ. Λιακόπουλο, που μας μιλάει για το έργο του, που σίγουρα δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο του, και για το οποίο το κοινό στα σχόλιά του υπογραμμίζει:
Πολύ δημιουργικά ήταν για σας κε Λιακόπουλε τα τρία χρόνια του κορωνοϊού, αφού βρήκατε αρκετό χρόνο να εκπληρώσετε τον στόχο σας: «Προμηθέας Εσταυρωμένος».
Συνήθως, προσπαθώ να χρησιμοποιώ τον χρόνο μου εποικοδομητικά. Πράγματι, τα τρία χρόνια του κορωνοϊού προσφέρονταν για ενδοσκόπηση, πολύ διάβασμα, έρευνα και δημιουργικότητα. Θαρρώ πως τα αξιοποίησα κατάλληλα.
Κυρίαρχη εικόνα του Προμηθέα είναι αυτή του μυθολογικού ήρωα δεμένου για χιλιάδες χρόνια στα βράχια του Καύκασου, με έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Αιτία η φωτιά, η πηγή ζωής, το δώρο του στο ανθρώπινο γένος. Εσείς γιατί τον παρουσιάζετε εσταυρωμένο;
Κάποιοι ζωγράφοι απεικόνησαν τον Τιτάνα Προμηθέα να είναι καθισμένος ή ακόμα και ξαπλωμένος σε έναν βράχο, δεμένος χαλαρά με αλυσίδες με ένα μελαγχολικό ύφος και να τον πλησιάζει και ο αετός. Αυτή η εικόνα δεν ήταν η εικόνα του μαρτυρίου ,που νομίζω, πως περιγράφει ο μύθος, ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος, που ήθελα να περιγράψω εγώ. Ο Προμηθέας ήταν καρφωμένος-σταυρωμένος όρθιος στον Καύκασο, δεν μπορούσε να κινηθεί καθόλου, δεν είχε την ευκαιρία να ξεκουράσει το κορμί του ούτε δευτερόλεπτο, στις αναπαυτικές θέσεις που προανέφερα. Το μαρτύριο ήταν συνεχές, ατελεύτητο, κι όπως αναφέρω στο κείμενο: «τα βράχια αυτά ξάγρυπνος θα τα φυλάω, χωρίς στιγμή το γόνατο στο χώμα ν’ ακουμπήσω». Θεώρησα ότι ονομάζοντας τον Προμηθέα μου εσταυρωμένο θα έκανα σαφέστερα τα όσα είπα παραπάνω στον κόσμο.
«…μας εμψύχωσε και μας έδωσε δύναμη να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και εμπόδια, που πριν φοβόμασταν, και ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας.».
«…να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε και να γίνουμε –ως οφείλουμε– πιο ανθρώπινοι…»
- Ο Προμηθέας Δεσμώτης δίνει ένα μάθημα στο γένος των ανθρώπων, ώστε να εκμεταλλευτούν τη γνώση και να αποκτήσουν επίγνωση, κριτική σκέψη και πάθος για την ελευθερία. Το ίδιο στοχεύει και η παράστασή σας. Πόσο επηρεαστήκατε από την τραγωδία του Αισχύλου;
Η κύρια επιρροή μου ήταν ο μύθος του Προμηθέα από τον οποίο επηρεάστηκε (φαντάζομαι) και ο Αισχύλος. Ασφαλώς, γνωρίζοντας και το έργο του Αισχύλου, κάποιες επιρροές θα υπήρξαν, όπως επίσης επιρροές υπήρξαν και από τον Καζαντζάκη.
- Το θέατρο είναι κυρίως μία ιδιαίτερα απαιτητική ομαδική τέχνη. Εσείς κ. Λιακόπουλε τα αναλαμβάνετε όλα, με την έννοια, ότι δεν κάνετε καμία παραχώρηση και δεν δέχεστε άλλη γνώμη. Φοβάστε να αφεθείτε στα χέρια ενός σκηνοθέτη;
Πριν ξεκινήσω την προσωπική μου αυτή πορεία ,είχα συνεργαστεί με πολλούς άλλους σκηνοθέτες – και πριν από αυτούς είχα αφεθεί στα χέρια και στη γνώμη των δασκάλων μου… Όταν ένιωσα μέσα μου το κάλεσμα , να πω αυτά που ήθελα να πω με τον δικό μου τρόπο, τότε ξεκίνησα να πραγματοποιώ το όραμά μου. Στην πορεία αυτή ανακάλυψα πως μου έρχονταν καλύτερα, απλούστερα κι ευκολότερα να κάνω όλα αυτά που κάνω μόνος μου. Είναι σαν να γεννάω ένα δικό μου παιδί , για το οποίο είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος. Βέβαια, είμαι πάντοτε ανοιχτός σε προτάσεις και συνεργασίες όταν αυτό ταιριάζει και προκύπτει.
- Πώς ο προβολέας του θεάτρου μπορεί να φωτίσει το τραύμα του Προμηθέα;
Ο προβολέας του θεάτρου έχει αυτή τη δύναμη. Να φωτίζει τα πράγματα με ένα ιδιαίτερο, αποκαλυπτικό φως. Από την άλλη, μπορεί να φωτίσει μόνο αυτό που έχει γράψει ο συγγραφέας, έχει οργανώσει ο σκηνοθέτης και πραγματοποιεί επί σκηνής ο ηθοποιός. Άμα αυτά έχουν τελεστεί σωστά το τραύμα θα φωτιστεί μια χαρά. Αλλιώς, τα πράγματα θα παραμείνουν συγκεχυμένα και μάλλον στο σκοτάδι.
- Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο κατά τη διάρκεια των προβών και ποιο ήταν το πιο απρόσμενο στοιχείο που προέκυψε μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας της παράστασης;
Πάντα, στις πρόβες, με εντυπωσιάζει το πόση προσπάθεια χρειάζεται για να υποδυθείς πειστικά και «αληθινά» έναν ήρωα, να τον φωτίσεις πολύπλευρα και να τον παρουσιάσεις στο κοινό όπως του αξίζει. Ούτως ώστε, σε όποιο έργο και να παίζεις, να μην περιφέρεις μονίμως τον ίδιο ρόλο. Στη συγκεκριμένη παράσταση αναρωτιόμουν, σε σχέση με τη συγκεκριμένη σκηνή του θεάτρου, πώς θα σταυρώσω τον ήρωά μου, με τρόπο όμορφο, καλλιτεχνικό, ποιητικό. Κατά τη διάρκεια των προβών προσπαθούσα να κρατάω τα χέρια μου στον αέρα, με τις δικές μου δυνάμεις, στη θέση της σταύρωσης για να νιώσω όπως θα ένιωθε κι εκείνος. Αυτό ήταν αδύνατο στην αρχή για πάνω από δύο λεπτά αλλά σιγά- σιγά η αντοχή μου άρχισε ν’ αυξάνει. Στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο τρόπος που θα σταύρωνα τον ήρωά μου και θα σταυρωνόμουν, με την απίστευτη αυτή σωματική προσπάθεια και καταπόνηση, κι εγώ ο ίδιος.
- Οι θεατές, πώς αντιδρούν στην παράστασή σας; Ταυτίζονται με τον ήρωα;
Οι θεατές, απ’ ό,τι εισπράττω, παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή, μάλλον ταυτίζονται, ενθουσιάζονται, πολλές φορές το δείχνουν χειροκροτώντας δυνατά και παρατεταμένα κι επευφημώντας στο τέλος της παράστασης… Αρκετοί από αυτούς μου έχουν εκμυστηρευτεί μετά , πως η παράσταση αυτή, με διαφορετικό τρόπο στον καθένα, τους έχει αλλάξει τη ζωή.
- Ποιος είναι ο ήρωας που θα σας απασχολήσει προσεχώς μετά τον Τιτάνα Προμηθέα;
Νομίζω πως τον έχω βρει… Αυτή την εποχή μελετώ, κάνω την έρευνά μου και θα ακολουθήσει η συγγραφή του έργου. Για ευνόητους λόγους τίποτα δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο.
- Μπαίνοντας κάθε φορά στο θέατρο αφήνω απ’ έξω την πεζή καθημερινότητα και μεταφέρομαι σ’ έναν κόσμο μαγικό, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν που πυροδοτεί έκρηξη συναισθημάτων. Είναι κ. Λιακόπουλε η ίδια η τέχνη του θεάτρου που μας αποκαλύπτει το νόημα της ζωής;
Πραγματικά, το θέατρο έχει αυτή την ιδιότητα. Μπορεί να εστιάσει με τον μεγεθυντικό και αναλυτικό του φακό σε ανθρώπους και καταστάσεις και να φωτίσει πτυχές τους που στην πεζή καθημερινότητα, όπως είπατε, δεν μας είναι εύκολα ορατές κι αντιληπτές. Μας δίνει τη δυνατότητα να μπούμε στη θέση του άλλου και να καταλάβουμε, τι βιώνει και γιατί λειτουργεί όπως λειτουργεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συναισθανόμαστε καλύτερα τους άλλους αλλά και τον εαυτό μας, να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε και να γίνουμε –ως οφείλουμε– πιο ανθρώπινοι.
- Βρίσκεται τελικά η ελπίδα μέσα στο κουτί της Πανδώρας με όλα τα δεινά;
Η ελπίδα βρίσκεται πάντοτε στα χέρια των ανθρώπων. Εάν αποφασίσουμε να λειτουργήσουμε ανθρώπινα, με πνεύμα ομαδικό, εργαζόμενοι για το κοινό καλό και όχι φοβισμένα κι εγωιστικά για το μικροσυμφέρον του καθενός, θαύματα μπορούν να συμβούν. Άλλωστε τα δεινά έρχονται για να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου, να μας δώσουν μαθήματα, να ξυπνήσουμε –μέσω του πόνου– και, αν πάρουμε το μάθημά μας, να δράσουμε επωφελώς για μας και για τους άλλους σε μία αρμονική συνύπαρξη.
- Οι δυσκολίες σας ενδυναμώνουν;
Σίγουρα, οι δυσκολίες και οι προκλήσεις –όπως προτιμώ να τις λέω– έρχονται για να μας αφυπνίσουν και να μας αναγκάσουν να βγάλουμε στο φως δυνάμεις που έχουμε κρυμμένες μέσα μας και δεν το γνωρίζουμε, με αποτέλεσμα –αν πάρουμε το μάθημα– να γινόμαστε κάθε φορά η βελτιωμένη εκδοχή του προηγούμενου εαυτού μας και να προχωράμε όλο και περισσότερο προς το φως.
- Τι σας ενοχλεί στους συνανθρώπους σας;
Δεν είναι επωφελές για κανέναν μας να λειτουργεί φοβισμένα και εγωιστικά. Είναι οι πηγές όλων των δεινών.
- Συχνά, μένουμε καθηλωμένοι σε αυτό που φαίνεται, στην επιφάνεια, και χάνουμε την ουσία. Τι χρειάζεται για να ξεφύγουμε από αυτό που καθορίζουν οι αισθήσεις και η εμπειρία και να βρούμε τη φύση που μας χαρακτηρίζει;
Ο καθένας μας οφείλει να ερευνήσει και να βρει , τι είναι πραγματικά σημαντικό για αυτόν, ποιος πραγματικά είναι. Χρειάζεται βαθιά και ειλικρινής ενδοσκόπηση… ν’ αποτάξει ό, τι του έχουν πει οι γονείς του την εποχή που ήταν μικρός, οι δάσκαλοι στο σχολείο και όποιοι άλλοι και να καθορίσει μόνος του τις αξίες του και το ποιος θέλει πραγματικά να είναι. Αυτό θα καθορίσει τον μπούσουλα με τον οποίο θα πορεύεται στη ζωή του, τον τρόπο που θα δρα και θα παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις όταν φτάνει σε κρίσιμα «σταυροδρόμια»… Συνεχώς λαμβάνοντας υπόψη του, βέβαια, την αρμονία στη σχέση με τους συνανθρώπους του.
- Ποιος είστε κ. Λιακόπουλε, όταν τα φώτα της ράμπας χαμηλώνουν;
Άλλη μία ψυχή που πορεύεται στη γήινη αυτή ενσάρκωση, προσπαθεί να πάρει τα μαθήματά της, να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερη, προσεγγίζοντας περισσότερο το φως.
