- Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Μεγάλο προβληματισμό και φουρτούνες άφησαν οι ευρωεκλογές στο σύνολο των κομμάτων κυρίως για την πολύ μεγάλη αποχή αφού η πλειονότητα των πολιτών τους γύρισαν την πλάτη. Το κυβερνών κόμμα είχε σημαντικές απώλειες και αντέδρασε γρήγορα με έναν μίνι ανασχηματισμό και υποσχέσεις για περισσότερη δουλειά και πιο τολμηρές πρωτοβουλίες. Φαίνεται ότι θεωρούν στην Νέα Δημοκρατία πως το μήνυμα που τους έστειλε ο κόσμος σε αυτές τις εκλογές μπορούν να το διαχειριστούν και δεν δείχνουν να ανησυχούν ούτε από άλλα φαινόμενα σχετιζόμενα με έναν πόλεμο που δέχτηκε ίσως πρώτη φορά οργανωμένα και σε τόσο μεγάλη έκταση ο Κ. Μητσοτάκης από το κομμάτι της «βαθιάς δεξιάς» που έχει και ηγέτες και βάση. Η εξουσία όμως είναι ο πιο ισχυρός συνδετικός κρίκος και αυτή δεν κινδύνευε σε αυτές τις εκλογές. Μπροστά της, στις βουλευτικές εκλογές, που κρίνεται η κυβερνητική εξουσία, μάλλον θα σταθούν άπαντες σούζα γιατί πολλοί από τη βάση έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι και αυτοί εξουσία, αλλά κυρίως οι ηγέτες αυτής της αντίδρασης δεν θέλουν να χρεωθούν τυχόν ήττα ή ανεπαρκή νίκη της παράταξης.
Εκεί που δημιουργήθηκαν τα μεγάλα προβλήματα είναι στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο όπως αυτοπροσδιορίζονται τα κόμματα που τον αποτελούν. Το δυνατότερο χαστούκι το εισέπραξε η «Νέα Αριστερά» το κομμάτι εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ που έφυγε από το «μαντρί» διαφωνώντας με την επιλογή του κ. Κασσελάκη στην ηγεσία του, αλλά και την πολιτική και τις πρακτικές του νέου ηγέτη. Το ποσοστό που πήραν είναι απαγορευτικό για την ύπαρξή τους και στην ουσία είναι τελεσίδικη καταδίκη της άθλιας διακυβέρνησης αυτού του κόμματος που από συγκυρίες βρέθηκε ευκαιριακά στην κυβέρνηση. Τα ίδια και το «μαντρί» έλαβε ισχυρότατο μήνυμα που καθιστά την συνέχεια της ύπαρξής του τουλάχιστον στα μεγέθη της περιόδου που κυβέρνησε, άκρως προβληματική. Στην ουσία και στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι που είναι ικανοί να αναλύσουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών κατάλαβαν ότι η πτώση που έχει αρχίσει δεν θα σταματήσει μέχρι τον πάτο του βαρελιού και προσπαθούν με διάφορα μηχανιστικά τεχνάσματα μήπως και διασωθούν.
Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να πει κανείς ότι, τηρουμένων των αναλογιών, πήρε το λιγότερο καταδικαστικό μήνυμα από τα κόμματα του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου, αλλά εξίσου καταδικαστικό. Το ότι στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ άρχισαν να χτυπάνε δυνατά τα όργανα την επομένη των εκλογών, αυτό συμβαίνει διότι το Κίνημα αυτό δεν αντέχει τις χαμηλές πτήσεις που πραγματοποιεί χρόνια. Ωστόσο παίρνει αυτό που δικαιούται με βάση το πώς πολιτεύεται αυτό και οι διάφοροι αρχηγίσκοι που παρελαύνουν τα τελευταία χρόνια και είναι σίγουρο πως αν συνεχίσει έτσι, βαδίζει και αυτό προς εξαφάνιση παρά το ιστορικό βάρος που κουβαλάει.
Για να είμαι δίκαιος θα πω ότι παρά την κριτική που έκανα στην σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, καθώς θεωρώ ότι μετέτρεψαν το κίνημα σε μια παρέα που μετριόνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού χρησιμοποιώντας ακραίες για την εποχή σταλινικές πρακτικές, δεν πιστεύω ότι υπό άλλη ηγεσία και κυρίως με πρόεδρο κάποιον από αυτούς που έχουν ήδη εκδηλώσει πρόθεση να διεκδικήσουν την ηγεσία, θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν εστιάζεται στα πρόσωπα ούτε είναι γεωγραφικό- παίρνω στην επαρχία καλά ποσοστά και βουλιάζω στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη- είναι βαθιά πολιτικό.
Η αδημονία διαφόρων στελεχών που έχουν εκφράσει ή θα το κάνουν μόλις κινηθούν οι διαδικασίες, δεν σχετίζεται με την λύση του πολιτικού προβλήματος, αλλά θέλουν να αποδείξουν ότι μπορούν να επιχειρήσουν με επιτυχία την «επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα» ή το λαϊκότροπο την «γιούργια στον ταβά με τα κουλούρια». Βέβαια για να φανούν πιο αποτελεσματικοί από τους ανταγωνιστές τους για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχουν πέσει στην παγίδα της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» που σημαίνει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη.
Να σημειώσω ότι κάποιοι, ακόμη και από την τωρινή ηγεσία, με την προοπτική της τρίτης θέσης στις ευρωεκλογές σχεδίαζαν, ευφάνταστα, συνεργασία με την «Νέα Αριστερά» ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι η συνεργασία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με την Νέα Αριστερά θα τους φέρει ένα ποσοστό γύρω στο 20% που δεν θα επέτρεπε στην ΝΔ να σχηματίσει κυβέρνηση και στις επόμενες εκλογές θα κέρδιζαν έχοντας δεδομένη και την περαιτέρω εκλογική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο Κασσελάκης, έλεγαν, είναι φαιδρό πρόσωπο που δεν θα μακροημερεύσει πολιτικά. Από το αποτέλεσμα όμως οδηγήθηκαν στην αποδοχή για συζήτηση των προτάσεων του Κασσελάκη.
Το ΠΑΣΟΚ είναι το μεγαλύτερο λαϊκό κίνημα που έχει υπάρξει στη χώρα σε καιρό ειρήνης έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες και έχει πλέξει ένα θρύλο γύρω του και είναι το μόνο που μπορεί να σταθεί απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, εκφράζοντας όμως όχι υπερφίαλες φιλοδοξίες ορισμένων, αλλά τις ανάγκες του κόσμου, των μη προνομιούχων και φυσικά τα εθνικά μας δίκαια. Για να γίνει αυτό πρέπει να αποκλείσει οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα απομεινάρια του. Η εκλογική στασιμότητα άλλωστε έχει αιτία το συνεχές φλερτ που είχε το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ και που συνεχίζεται με αστειότητες που είδαμε στα εγκαίνια του «Ιδρύματος Τσίπρα»! Ποιος είναι ο Τσίπρας και έκανε ίδρυμα;
Και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα απομεινάρια του, η Νέα Αριστερά, διαισθάνονται την θέση που βρίσκονται και τον κίνδυνο να εξαφανιστούν και προσβλέπουν στο ΠΑΣΟΚ και στις ρίζες του ειδικά στην επαρχία που κινούνται πιο αυτόνομα από την κεντρική του ηγεσία και έχουν πολύ καλές επιδόσεις ειδικά στις δυο τελευταίες δημοτικές εκλογές, αλλά και στις πρόσφατες εκλογές. Δεν τους έπιασε ο πόνος για τις «προοδευτικές δυνάμεις» τον οποίο δεν τον είδαμε όσο κυβερνούσαν. Να διατηρηθούν οι ίδιοι στο πολιτικό γίγνεσθαι προσπαθούν.
Το ΠΑΣΟΚ δεν τους έχει ανάγκη. Αυτό που χρειάζεται είναι, αντίθετα με όσα λένε οι νέοι μνηστήρες της ηγεσίας του αλλά και η ηγεσία του, είναι μια εσωστρέφεια για ένα μικρό διάστημα, μια ενδοσκόπηση. Να απλώσει το χέρι στην ιστορία του και να υπάρξει ένας διάλογος για τις αιτίες που το έχουν οδηγήσει στην ανυποληψία και για το τι πρέπει να γίνει για να ξαναβρεί τον λαό, την ψυχή του. Μετά, όλα θα κυλήσουν γρήγορα.
