Ο Ρουτζέρο ντι Λαούρια (παλαιότερα αναφερόμενος ως Ρογήρος της Λαυρίας, Ruggiero di Lauria, 17 Ιανουαρίου 1250 – 19 Ιανουαρίου 1305) ήταν Σικελός ναύαρχος. Θεωρούνταν κορυφαίος ειδικός στη ναυτική τακτική.
Ήταν γιος του Ριχάρδου από την πόλη Λαούρια ή Σκαλέα, Μεγάλου Κριτού του Βασιλείου της Νάπολης, και της Ντόνα Μπέλα, μιας τροφού της Κωνσταντίας Β΄ των Χοενστάουφεν.
Με την πτώση των Χοενστάουφεν έγινε αμιράλης στην υπηρεσία του βασιλιά Πέτρου Γ’ της Αραγωνίας και του οίκου της Βαρκελώνης γενικότερα. Νικούσε σε όποια επιχείρηση ηγούνταν. Το διάστημα 1282-1287 πέτυχε 6 νίκες:
- Απόβαση στη Σικελία
- Υπεράσπιση της Μάλτας
- Μάχη του Καστελαμάρε, όπου αιχμαλώτισε τον αρχηγό της φραγκικής δύναμης διάδοχο Κάρολο Β΄ του Ανζού
- Καταστροφή της φραγκικής αρμάδας που απειλούσε την Αραγωνία, έξω από τη Βαρκελώνη
- συμμετοχή στις νικηφόρες χερσαίες επιχειρήσεις που ακολούθησαν
- Ναυμαχία των Κομήτων κοντά στη Νάπολη, όπου με 40 γαλέρες νίκησε 80 φράγκικες. Όμως ήρθε σε ρήξη με τον Αραγωνέζο Ρήγα της Σικελίας Φρειδερίκο, πολιορκήθηκε δις, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Εν τούτοις, δραπέτευσε στην Αγγλία, όπου για λίγο υπηρέτησε τον Εδουάρδο Α΄ εναντίον των Φράγκων.
Αδριάντας του Ρουτζέρο ντι Λαούρια στη Βαρκελώνη (Ισπανία)
Τελικά, επέστρεψε στο ρηγάτο όπου και προσχώρησε στην υπηρεσία των Φράγκων του ανδεγαυικού οίκου. Νίκησε τους Αραγωνέζους στη ναυμαχία του ακρωτηρίου Ορλάντο, όπου αιχμαλώτισε 18 γαλέρες (1299), και στη μάχη της Πόντσας (1300), όπου αιχμαλώτισε τον Φρειδερίκο. Εν τούτοις, συμφιλιώθηκε μαζί του, αμνηστεύτηκε και ονομάστηκε κόμης της Μάλτας (1300-13).
Η ζωή του χαρακτηρίστηκε από σκληρότητα, ασυδοσία, απουσία πατριωτικού φρονήματος, αλλά και ηθικών αναστολών.
