26 Μαΐου γιορτάζουν…

Ο Απόστολος Κάρπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νέρωνα (52 μ.Χ.), και συναριθμείτε με τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Επίσης, ήταν συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και απ’ ότι μαθαίνουμε από τη Β’ προς Τιμόθεον επιστολή του (δ’ 13), εργάσθηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Τρωάδα. Έπειτα, έγινε επίσκοπος στη Βάρνα της Θράκης (ο δε Σ. Ευστρατιάδης, αναφέρει Βέρροια της Θράκης), όπου με την αγία του ζωή και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έγινε πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και φώτισε με τις θείες διδασκαλίες του όλη την επικράτεια της επισκοπής του.

Στο έργο του ο Κάρπος υπέστη πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, που τις αντιμετώπισε με μεγάλη γενναιότητα και υπομονή. Δε φοβόταν τους πόνους και τις κακοπάθειες, αλλά έμπαινε δυναμικά στη μάχη, χωρίς να υπολογίζει το θυμό και την οργή των τυράννων. Είχε κατασταλάξει μέσα του ο λόγος του Κυρίου: «ἐν τῷ κοσμῷ θλίψιν ἔξετε» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιστ’ 33.). Δηλαδή, εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη. Ο δρόμος για την ένωση με τον Κύριο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με δοκιμασίες, που με συνεχή αγώνα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε, σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του. Ο Άγιος Κάρπος πέθανε ειρηνικά, φωτίζοντας με το παράδειγμά του πολλούς ανθρώπους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Κάρπε, πρέβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως.
Θείας χάριτος, τῇ κοινωνίᾳ, ἐκοινώνησας, δεσμῶν τῷ Παύλῳ, θεομακάριστε Κάρπε Ἀπόστολε, καὶ κοινωνοὺς θείας δόξης ἀνέδειξας, τοὺς δεξαμένους τὸ φέγγος τῶν λόγων σου. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Καρποφόρος πέφηνας, τῇ μυστικῇ γεωργίᾳ, ὡς κλεινὸς Ἀπόστολος, καὶ ὑπηρέτης τοῦ Λόγου· ὅθεν σου, ὁ τῶν ἀγώνων καρπὸς ὁ θεῖος, κάρπωμα, τερπνὸν προσήχθη τῷ Παντεπόπτῃ· ὃν ἱκέτευε ἀπαύστως, Κάρπε θεόφρον, ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.

Κάθισμα
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν ἔλλαμψιν τοῦ Παρακλήτου, Κάρπε πάνσοφε εἰσδεδεγμένος, τοὺς σκοτισθέντας ἀγνωσίᾳ ἐφώτισας, καὶ μεταστὰς πρὸς τὰ ἄνω βασίλεια, τῷ Βασιλεῖ τῶν ἁπάντων παρίστασαι, ἐξαιτούμενος, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἑκάστοτε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Μεγαλυνάριον
Παύλῳ τῷ θεόπτῃ διακονῶν, διάκονος ὤφθης, μυστηρίων πνευματικῶν, ὧν διαπορθμεύων, τοῖς θέλουσι τὴν χάριν, θαυμάτων ἀναβλύζεις, ὦ Κάρπε χάριτας.

Δεν υπάρχουν σαφή βιογραφικά του στοιχεία, γι’ αυτό δεν μπορούμε να αποφανθούμε με βεβαιότητα ποιος Αλφαίος είναι. Κατ’ άλλους (μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης) πρόκειται για τον Ιάκωβο τον Αλφαίο, έναν από τους Δώδεκα Αποστόλους και αδελφό του Ευαγγελιστή Ματθαίου (βλέπε 16 Νοεμβρίου), και κατ’ άλλους, το οποίο είναι και πιθανότερο, για τον Αλφαίο ή τον Κλεόπα, σύζυγο της Μαρίας, συγγενούς της Θεοτόκου, ο οποίος έζησε, με τη σύζυγο και τα τέκνα του, εργαζόμενος υπέρ της διαδόσεως του Ευαγγελίου.

Ο Άγιος Αλέξανδρος καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και έμενε στην περιοχή της Λαοδηγίας ή Λαγωδιανής (σημερινή Λαοδηγήτρια). Σε νεαρή ηλικία έφθασε στη Σμύρνη, προσπαθώντας να αποφύγει τις ακόλαστες προθέσεις κάποιου Τούρκου. Για άγνωστους σε μας λόγους, στην πόλη αυτή απαρνήθηκε την πίστη του και εξισλαμίσθηκε. Αργότερα επισκέφθηκε τη Μέκκα και εισήλθε στο Τάγμα των Δερβίσηδων.

Ελεγχόμενος όμως από τη συνείδησή του προσποιήθηκε τον τρελό και υπό το σχήμα του Δερβίση, περιόδευσε για 18 χρόνια σε υπόδουλες χώρες ελέγχοντας δριμύτατα την τουρκική τυραννία. Όσες δε φορές του δόθηκε η ευκαιρία να εκδηλώσει την πίστη του στο Χριστό το έκανε εκτελώντας έργα αγαθά.

Ευρισκόμενος στη Χίο, παρακολούθησε άφοβα σε Χριστιανική Εκκλησία τις ιερές ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής φορώντας ακόμη τα ρούχα του Δερβίση.

Από τη Χίο μετέβη στη Σμύρνη και παρουσιάσθηκε στον κριτή της πόλης στον οποίο ομολόγησε με θάρρος ότι μετανόησε για την προηγούμενη κατάστασή του και επανέρχεται πλέον στο χριστιανισμό. Μπροστά του δε έβγαλε και ποδοπάτησε τα ρούχα του Δερβίση. Τον έριξαν αμέσως στη φυλακή από την οποία τον έβγαλαν τρεις φορές προσπαθώντας με κολακείες και απειλές να κάμψουν το φρόνημά του και την πίστη του. Όμως ο Αλέξανδρος παρέμεινε ακατάβλητος και σταθερός στην απόφασή του να μαρτυρήσει για την αγία πίστη του. Όταν δε προσήλθε στον τόπο της εκτέλεσης προσευχόταν γονατιστός και ατάραχος μπροστά στο πολυάριθμο και μανιασμένο πλήθος των Τούρκων, Ελλήνων, Φράγκων και Αρμενίων. Γεμάτος χαρά και θάρρος, υπέμεινε με καρτερία το μαρτυρικό του θάνατο δι’ αποκεφαλισμού, στις 26 Μαΐου 1794, γενόμενος έτσι κι εκείνος κάτοικος της άνω Ιερουσαλήμ και μέτοχος της ουράνιας δόξας.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐν ἀθλήσει νομίμως Μάρτυς ἠρίστευσας, καὶ τὸν σὲ τρώσαντα πρῲην κατηγωνίσω ἐχθρὸν, καὶ Μαρτύρων κοινωνὸς ὤφθης Ἀλέξανδρε. Ὅθεν ὡς ἅγιον βλαστόν, Θεσσαλονίκη σὲ τιμᾷ, καὶ πόθῳ σοι ἀνακράζει· Μὴ διαλίπῃς πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τοὺς τιμῶντάς σε.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, Θεσσαλονίκη ἡ πόλις, τὴν ἁγίαν μνήμην σου, Ἀλέξανδρε Νεομάρτυς· ταύτης γὰρ, γόνος καὶ βλάστημα θεῖον πέλων, ἤθλησας, ἐν Σμύρνῃ γνώμῃ ἀνδρειοτάτῃ, δι’ ἀγάπην τοῦ Κυρίου· ὅν ἐκδυσώπει σώζεσθαο ἅπαντας.

Μεγαλυνάριον
Ἤθλησας νομίμως ὑπὲρ Χριστοῦ, Ἀλέξανδρε Μάρτυς, καὶ καθεῖλες τὸν δυσμενῆ· ὅθεν σου τὴν μνήμην, Θεσσαλονίκη ἄγει, τιμῶσα τοὺς ἀγῶνας, τῆς σῆς ἀθλήσεως.

Πολύ φτωχές δυστυχώς είναι οι πληροφορίες που έχουμε για τον Κύπριο αυτόν άγιο. Τόσο το συναξάρι όσο κι η ακολουθία του ελάχιστα πράγματα μας προσφέρουν. Σύμφωνα μ’ αυτές ο άγιος Συνέσιος γεννήθηκε στην Καρπασία. Ήταν άνθρωπος πράος κι ανεξίκακος και διαδέχτηκε στον επισκοπικό θρόνο τον Άγιο Φίλωνα (βλέπε 24 Ιανουαρίου). Αυτού μάλιστα και το ιερό έργο ζήλωσε και συμπλήρωσε.

Ενάντια στις αιρέσεις, που σύμφωνα με τον άγιο Επιφάνιο ξεπερνούσαν σε αριθμό τον καιρό αυτό τις ογδόντα, κινήθηκε με φλόγα και χριστιανική σύνεση ο άγιος Συνέσιος. Με το ραβδί του ιεραποστόλου και τη μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι τομώτερη κι από το πιο κοφτερό εργαλείο ανέλαβε ο ουρανοπολίτης Ιεράρχης τον σκληρό αγώνα για την αντιμετώπιση και διάλυση των αιρέσεων. Η πραότητα του, η γλυκύτητα των λόγων του και τα πειστικά επιχειρήματα του ενισχυμένα με τα πολλά του θαύματα φέρνουν παντού και τα ανάλογα αποτελέσματα. Οι εχθροί της Εκκλησίας, που ζητούν να ξεσχίσουν τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου, παραμερίζονται από παντού και παραπλανημένοι πιστοί με δάκρυα μετανοίας ξαναγυρνούν στη μάνδρα του Χριστού. Η επιτυχία είναι αφάνταστη. Σε λίγα χρόνια η Αγία Νήσος ξαναβρίσκει την ειρήνη της και τον δρόμο της χριστιανικής πίστεως.

Μα κι όταν ο Άγιος κοιμήθηκε, δεν σταμάτησε να προσφέρει σ’ εκείνους που με πίστη καταφεύγουν στη χάρη του τις θεραπείες και τις δωρεές του. Πολλά θαύματα του Αγίου αναφέρονται από τους κατοίκους της Καρπασίας μ’ ευλάβεια κι ευγνωμοσύνη. Ιδιαίτερα τιμάται σαν θεραπευτής της δυσουρίας. Αλλά κι ότι τιμωρεί με την ίδια αρρώστια όλους εκείνους οι οποίοι τολμούν και δοκιμάζουν να καταχραστούν την περιουσία του. Επίσης μεταξύ των κατοίκων επικρατεί η γνώμη ότι ο φιλάνθρωπος επίσκοπος προσφέρει θαυματουργικά τις δωρεές του χωρίς ανταλλάγματα ακριβά ή πολύτιμα. Είναι πολύ ολιγαρκής. Κι ένα κρεμμύδι είναι αρκετό να ικανοποιηθεί ο άγιος και να προσφέρει τη θαυματουργική θεραπεία του. Ένα πράγμα όμως δεν θέλει. Να του πειράξουν ή να του αφαιρούν τα δικά του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Καρπασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων ἀγλάϊσμα, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, Ἱεράρχα Πατὴρ ἡμῶν Συνέσιε· διὸ τὴν χάριν τῶν θαυμάτων ἐξ οὐρανοῦ ἐδέξω μακάριε, θεραπεύειν τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´.
Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σὲ τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια. Διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ, τὰ πλούσια, πάτερ Ἱεράρχα Συνέσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ ὑπερμάχῳ καὶ θερμῇ ἀντιλήψει σου, προσφεύγομεν οἱ πιστοὶ πάτερ Συνέσιε, τοῦ λυτρωθῆναι διά σοῦ τῶν θλίψεων καὶ κινδύνων, ἀλλ᾿ ὡς ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Κύριον, ἐκ παντοίων ἡμᾶς σῷζε περιστάσεων, ἵνα κράζωμεν, χαίροις πάτερ Συνέσιε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καί Λόγον.
Ἐκ γαστρὸς ἡγιάσθης ὡς ἀληθῶς, Ἱερότατε πάτερ καὶ ἐπὶ γῆς, ὡς ἄγγελος ἐβίωσας, ἱεράρχα Συνέσιε, Φίλωνος δὲ τὸν βίον ζηλώσας, ἀξίως τε τῆς Τριάδος ἐδείχθης θεράπων μακάριε, ὅθεν καὶ πρὸς ζῆλον, τοῦ ἐνθέου σου βίου, ἡ πόλις ἐξέλαμψε, τῶν Καρπασέων θεοπνευστε. Διὰ τοῦτο βοῶμεν σοι, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Ὢ πατέρων ἀκρότης, Ἱεραρχῶν δὲ σεμνότης, εὐσεβούντων πρὸς Χριστὸν παῤῥησία, Καρπασέων πολιοῦχε καὶ φυτουργέ, πῶς ὑμνήσω τὴν σὴν βιοτὴν Ὅσιε; Ἀστράπτεις γὰρ τοῖς πέρασιν ὡς ἥλιος, διὸ βοῶ σοι ταῦτα: Χαῖρε τερπνὸν Κυρίου κλέος, χαῖρε σεπτὸν οἰκουμένης γέρας, χαῖρε Καρπασέων τὸ κάλλιστον βλάστημα, χαῖρε Ἱεραρχῶν τὸ θεῖον ἐντρύφημα, χαῖρε ὅτι τὰ οὐράνια σὺν ἀγγέλοις κατοικεῖς, χαῖρε ὅτι τὰ ἐπίγεια οὐρανόθεν διοικεῖς, χαῖρε τῶν πατέρων εὐθύτης καὶ κανῶν, χαῖρε τῶν ῥαθυμούντων πρὸς Θεὸν ἐγγυητής, χαῖρε πηγὴ θαυμάτων θεόβρυτος, χαῖρε σεπτὸν τοῦ πνεύματος ὄργανον, χαῖρε δι’ οὖ ἡ πατρίς σου ηὐγάσθη, χαῖρε δι οὖ ἡ σὴ ποίμνη ἐκλάμπει, χαῖρε πάτερ Συνέσιε.

Στους Συναξαριστές αναφέρεται ότι ήταν γιος του Αποστόλου Αλφαίου (βλέπε ίδια ημέρα) και αφού τον άπλωσαν σε μελισσώνα, θανατώθηκε από τις μέλισσες.

Στους Συναξαριστές αναφέρεται ότι ήταν αδελφή του Αγίου Αβερκίου (βλέπε ίδια ημέρα) και μαρτύρησε δια λιθοβολισμού.

Οι Σάξονες, οι Άγγλοι, οι Τζιούτς και οι ειδωλολάτρες Γερμανοί, οι οποίοι άρχισαν να εγκαθίστανται στη Βρετανία από το 454 μ.Χ., αφού απώθησαν διά πυρός και σιδήρου πιο ορεινούς τόπους και στα νησιά τους Βρετανούς, εξακολούθησαν να ζουν μέσα στο σκοτάδι της πλάνης και της ειδωλολατρίας.

Ο Επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος ο Μέγας (τιμάται 12 Μαρτίου), εκπληρώνοντας παλαιό διακαή πόθο του να εκχριστιανίσει τους Αγγλοσάξονες, απέστειλε εκεί τον Άγιο Augustine (Αυγουστίνο), μοναχό του Αγίου Ανδρέου της ομώνυμης μονής στη Ρώμη, συνοδευόμενο από σαράντα μοναχούς, για να αναλάβει το έργο αυτό.

Αφού έφθασαν μετά από πολλές περιπέτειες στη Βρετανία, αποβιβάσθηκαν στο νησί Τάνετ το 596 μ.Χ. και αμέσως ειδοποίησαν τον βασιλέα του Κέντ Ethelbert (τιμάται 24 Φεβρουαρίου) σχετικά με την άφιξή τους στη χώρα του και για τον σκοπό αυτών. Μετά από λίγες ημέρες ο βασιλέας μετέβη αυτοπροσώπος στο νησί, για να τους συναντήσει. Αφού τους άκουσε, δέχθηκε να τους παράσχει διευκολύνσεις, χωρίς όμως να υποσχεθεί ή να δεσμευθεί ότι θα πίστευε και ο ίδιος στον Χριστό.

Τους παραχώρησε, λοιπόν, κατοικία στο Καντέρμπουρυ, όπως και το ναό του Αγίου Μαρτίνου, τον οποίο είχαν αφήσει οι παλαιοί Βρετανοί. Το ναό αυτό χρησιμοποιούσε η βασίλισσα Μπέρθα, Χριστιανή από την Γαλλία, η οποία είχε ως προσωπικό της εφημέριο κάποιον Επίσκοπο από το Παρίσι.

Έχοντας το ναό αυτό ως ορμητήριο οι ιεραπόστολοι μοναχοί άρχισαν να κηρύττουν, να βαπτίζουν και να τελούν τη Θεία Λειτουργία. Πολλοί ειδωλολάτρες προσειλκύσθησαν από αυτούς στην Ορθόδοξη πίστη. Μετά παρέλευση ενός έτους, ο Άγιος Augustine μετέβη στην Αρελάτη, όπου χειροτονήθηκε Επίσκοπος από τον Μητροπολίτη Βιργίλιο. Αφού επέστρεψε, απέστειλε στη Ρώμη τον Λαυρέντιο και τον Πέτρο, για να ζητήσουν και άλλους ιεραποστόλους προς ενίσχυση του έργου τους.

Ο Πάπας Γρηγόριος απέστειλε πολλούς εκλεκτούς μαθητές του, μεταξύ των οποίων ήταν ο Μελέτιος (τιμάται 24 Απριλίου) πρώτος Επίσκοπος του Λονδίνου, ο Justus (Ιούστος) (τιμάται 10 Νοεμβρίου) πρώτος Επίσκοπος Ρότσεστερ, ο Παυλίνος (τιμάται 10 Οκτωβρίου) πρώτος Αρχιεπίσκοπος Υόρκης και ο Ρουφινιανός, τρίτος ηγούμενος της μονής των Αγίων Πέτρου και Παύλου Καντουαρίας. Ο Άγιος Bede (Βεδέας) (τιμάται 27 Μαΐου) αναφέρει ότι ο Επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος απέστειλε διά των ιεραποστόλων αυτών προς την Εκκλησία της Βρετανίας πολλά ιερά σκεύη για τη λατρεία, καλύμματα του Θυσιαστηρίου, άμφια των ιερέων, ιερά λείψανα Αγίων και πολλά βιβλία. Το 604 μ.Χ. απέστειλε προς τον Άγιο Αυγουστίνο το παλλίον (επισκοπικό ωμοφόριο) με εντολή να χειροτονήσει δώδεκα Επισκόπους υπαγόμενους στη μητροπολιτική του έδρα. Η εντολή αυτή δεν εκτελέσθηκε αμέσως λόγω διαφόρων εκκλησιαστικών δυσχεριών. Ο Άγιος Αυγουστίνος λίγο πριν την κοίμησή του χειροτόνησε ως διάδοχό του τον Άγιο Λαυρέντιο (τιμάται 3 Φεβρουαρίου), για να μην απομείνει χωρίς ποιμένα η νεαρή Εκκλησία. Ο Άγιος κοιμήθηκε με ειρήνη το 605 μ.Χ. και υπήρξε αναμφίβολα ο θεμελιωτής της Εκκλησίας των Αγγλοσαξόνων.

• Άγιος Σιμίτριος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ Είκοσι τρείς Μάρτυρες

Ο Άγιος Μάρτυς Σιμίτριος μαρτύρησε μαζί με άλλους είκοσι τρείς Χριστιανούς το 159 μ.Χ.

• Άγιος Ζαχαρίας ο Ιερομάρτυρας

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ζαχαρίας ήταν δεύτερος Επίσκοπος της Βιέννης και μαρτύρησε υπέρ Χριστού το 160 μ.Χ.

• Όσιοι Φουγάτιος και Δαμιανός

Οι Όσιοι Φουγάτιος και Δαμιανός έζησαν τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ήταν μοναχοί στη Ρώμη και απεστάλησαν από τον Επίσκοπο Ρώμης Ελευθέριο στην Αγγλία, για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο. Κοιμήθηκαν με ειρήνη.

Ο Άγιος Μάρτυς Πρίσκος ήταν Ρωμαίος ανώτερος αξιωματικός και έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Υπηρετούσε στην πόλη Μπεζανσόν της Γαλλίας υπό τις διαταγές του Αυρηλιανού, αλλά επειδή ήταν Χριστιανός συνελήφθη μαζί με τους συστρατιώτες του και βασανίσθηκε. Όλοι τελειώθηκαν μαρτυρικά το 272 μ.Χ. και τα ιερά λείψανά τους ανακαλύφθηκαν από τον Άγιο Γερμανό της Ωξέρρης, ο οποίος ανήγειρε ναό προς τιμήν των Αγίων Μαρτύρων.

Ο Άγιος Μάρτυς Ιούλιος έζησε κατά τον 3ο και 4ο αιώνα μ.Χ. και υπηρετούσε ως στρατιώτης στον Ρωμαϊκό στρατό. Επειδή ήταν Χριστιανός, διαβλήθηκε στον έπαρχο Μάξιμο και συνελήφθη. Οι ειδωλολάτρες προσπάθησαν με τον φόβο και τις υποσχέσεις να τον κάνουν να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος όμως με πνευματική ανδρεία ομολόγησε την ακλόνητη πίστη του στον Χριστό. Διακήρυξε μάλιστα με παρρησία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Αληθινός Θεός, ο Οποίος αναστήθηκε εκ νεκρών, για να σώσει τον άνθρωπο και να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου. Μετά από πιέσεις του άρχοντα ο Άγιος είπε με γενναιότητα ότι προτιμά να πεθάνει και να ζήσει με τους Αγίους, παρά να αρνηθεί την πίστη του. Έτσι καταδικάσθηκε στον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο το 302 μ.Χ., επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.), στο Δορύστολο της Μυσίας. Ο Άγιος Μάρτυς Ιούλιος συνδεόταν με τους αγίους Πασικράτη, Βαλεντίωνα και Ησύχιο, που μαρτύρησαν νωρίτερα (τιμούνται 24 Απριλίου).

Οι Άγιοι Μάρτυρες Φηλικίσσιμος, Ηρακλής και Παυλίνος μαρτύρησαν το 303 μ.Χ., επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.), στην πόλη Τόντι της περιοχής της Ομβρικής της Ιταλίας.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς στη Σόφια της Βουλγαρίας. Μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας των γονέων του, ο Θεός εισάκουσε την προσευχή τους και τους χάρισε ένα τέκνο, το οποίο ανατράφηκε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Κατά την περίοδο της νεότητας του Αγίου, οι Τούρκοι προσπαθούσαν διά της βίας να κάνουν τους Χριστιανούς να αλλαξοπιστήσουν.

Ο Γεώργιος αρνήθηκε, οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του κυβερνήτη, ο οποίος έκπληκτος από το θάρρος και την ομορφιά του Γεωργίου του υποσχέθηκε πλούτη και τιμές από τον σουλτάνο Σελίνα (1512 – 1520 μ.Χ.). Ο Άγιος με πνευματική ανδρεία και θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον Ιησού Χριστό και έλεγξε τη μουσουλμανική θρησκεία. Ο Τούρκος κυβερνήτης έδωσε εντολή να βασανίσουν τον Άγιο και τέλος να τον ρίξουν στην φωτιά, όπου τελειώθηκε λαμβάνοντας τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου. Όμως ξαφνικά έπιασε δυνατή βροχή, η οποία έσβησε τη φωτιά. Όταν νύχτωσε, ένα φώς ακτινοβολούσε πάνω από τα υπολείμματα του ιερού λειψάνου του Αγίου. Ένας ευλαβής ιερέας τα περισυνέλεξε και τα ενταφίασε με τιμή. Το ιερό λείψανο του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου βρέθηκε και μεταφέρθηκε στην πόλη Σρέντσε της Βουλγαρίας.

Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Μακαρίου στις 17 Μαρτίου. Η εύρεση των ιερών λειψάνων του Οσίου Μακαρίου έγινε στις 26 Μαΐου του 1521 μ.Χ. Ένας έμπορος από την πόλη Δμητρώφ, ο Μιχαήλ Βορονικώφ, προσέφερε χρήματα για την κατασκευή μιας πέτρινης εκκλησίας αντί της παλαιάς ξύλινης, που υπήρχε στο μοναστήρι του Κολγιαζίν. Ο ηγούμενος του μοναστηριού, ο Ιωάσαφ, τοποθέτησε ένα Σταυρό στο σημείο που προοριζόταν να κτισθεί το Ιερό Βήμα και ευλόγησε το σκάψιμο του εδάφους για την διάνοιξη των θεμελίων. Κατά την διάρκεια των εργασιών προέκυψε ένα πολύτιμο εύρημα. Βρέθηκε ένα άφθαρτο φέρετρο που μοσχοβολούσε. Ο ηγούμενος Ιωάσαφ αναγνώρισε αμέσως το φέρετρο του ιδρυτού της μονής, του Οσίου Μακαρίου, ο οποίος κοιμήθηκε με ειρήνη το 1483 μ.Χ. Η αδελφότητα της μονής, με την παρουσία των πιστών, επιτέλεσε μνημόσυνο επάνω στο φέρετρο, το οποίο στην συνέχεια μεταφέρθηκε στο ναό. Από εκείνη την ημέρα τα άφθαρτα τίμια λείψανα του Οσίου άρχισαν να επιτελούν θαύματα και θεραπείες ασθενών.

Αργότερα τα ιερά λείψανα μεταφέρθηκαν επίσημα στο ναό της Αγίας Τριάδος. Μέχρι το 1547 μ.Χ. ο Όσιος Μακάριος ετιμάτο μόνο τοπικά, στη μονή του. Στη Σύνοδο της Μόσχας, το 1547 μ.Χ., επί του Μητροπολίτη Μακαρίου (1543 – 1564 μ.Χ.), ο Όσιος Μακάριος κατετάγη πιο Αγίους της Ρωσικής Εκκλησίας.

• Σύναξη πάντων των Ευβοέων Αγίων

Η Εορτή των Ευβοέων Αγίων καθιερώθηκε το 1971 μ.Χ. από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο (Σελέντη) να εορτάζεται την Κυριακή του Παραλύτου. Οι Άγιοι που συνδέθηκαν με την Εύβοια, αλλά και τα Νησιά των Βορείων Σποράδων και συγκαταλέγονται στους Ευβοείς Αγίους είναι:

1) Απόστολος Παύλος, ο οποίος κατά την 2η Αποστολική Περιοδεία διήλθε από τον Πορθμό του Ευρίπου (βλέπε 29 Ιουνίου).

2) Άγιος Μεθόδιος Ολύμπου, ο οποίος μαρτύρησε το έτος 311 μ.Χ. στη Χαλκίδα (βλέπε 20 Ιουνίου).

3) Άγιος Ρηγίνος, Επίσκοπος Σκοπέλου, ο οποίος μαρτύρησε κατά τον 4ον αι. μ.Χ (βλέπε 25 Φεβρουαρίου).

4) Όσιος Νίκων ο «Μετανοείτε» (βλέπε 26 Νοεμβρίου).

5) Όσιος Χριστόδουλος της Πάτμου, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ. (βλέπε 16 Μαρτίου).

6) Όσιος Νικόλαος ο Σικελιώτης (βλέπε 23 Αυγούστου).

7) Όσιος Γρηγόριος ο εν Στρογγύλη των Λιχάδων, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ.

8) Όσιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ο Χαλκιδεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ. (βλέπε 31 Δεκεμβρίου).

9) Όσιος Ευθύμιος ο ασκητής, ο οποίος έζησε κατά τον 12ο αι. μ.Χ.

10) Όσιος Δανιήλ ο «Στυλίτης», ο οποίος έζησε κατά τον 12ο αι. μ.Χ.

11) Άγιος Άνθιμος Αθηνών και Ευρίπου και Πρόεδρος Κρήτης ο Ομολογητής, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1371 μ.Χ.

12) Όσιος Γεράσιμος Σιναΐτης ο Ευβοεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 14ο αι. μ.Χ. (βλέπε 7 Δεκεμβρίου).

13) Όσιος Ιωσήφ ο Ευβοεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 14ο αι. μ.Χ.

14) Όσιος Σάββας ο νέος ο εν τω Άθω, του οποίου η μνήμη τελείται στο Άγιο Όρος, την Β΄ Κυριακή του Ματθαίου.

15) Τιμόθεος Μητροπολίτης Ευρίπου, ο ιδρυτής της Μονής Πεντέλης, ο οποίος έζησε κατά τον 16ο αι. μ.Χ. (βλέπε 16 Αυγούστου).

16) Οσιομάρτυς Θεοφάνης, ο οποίος μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1588 μ.Χ. (βλέπε 8 Ιουνίου).

17) Όσιος Συμεών ο ανυπόδητος και μονοχίτων, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1594 μ.Χ. (βλέπε 19 Απριλίου).

18) Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία, ο οποίος έζησε κατά τον 16ο αι. μ.Χ. (βλέπε 1 Νοεμβρίου).

19) Οσιομάρτυς Γεράσιμος ο Μεγαλοχωρίτης, ο οποίος έζησε κατά τον 18ο αι. μ.Χ. (βλέπε 3 Ιουλίου).

20) Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το 1730 μ.Χ. (βλέπε 27 Μαΐου).

21) Όσιος Ιερόθεος ο εκ Καλαμών, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1745 μ.Χ. (βλέπε 13 Σεπτεμβρίου).

22) Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1809 μ.Χ. (βλέπε 14 Ιουλίου).

23) Όσιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Διδάσκαλος του Γένους και Εθνοϊερομάρτυς, ο οποίος κήρυξε το θείο λόγο και στη νήσο Σκόπελο (βλέπε 24 Αυγούστου).

24) Όσιος Νήφων, ο νέος Κοινοβιάρχης, ιδρυτής της Ι.Μ. Ευαγγελιστρίας Σκιάθου, ο οποίος εκοιμήθη το 1809 μ.Χ. (βλέπε 28 Δεκεμβρίου).

25) Άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως, ο οποίος υπηρέτησε σαν Ιεροκήρυκας στην Εύβοια (1891 – 1893 μ.Χ.) (βλέπε 9 Νοεμβρίου).

26) Όσιος Νεόφυτος ο Προσμονάριος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, ο οποίος ασκήθηκε στη Λίμνη (βλέπε 21 Ιανουαρίου).

• Ανάμνηση Θαύματος Αγίου Θεοδώρου του Βυζαντίου

Το 1832 μ.Χ. μάστιζε φοβερή θανατηφόρος αρρώστια, η πανώλης, τον πληθυσμό της Μυτιλήνης. Οι θάνατοι κάθε μέρα γινότανε και περισσότεροι. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να σκορπιστούν στους γύρω λόφους ελπίζοντας ότι έτσι θα αποφύγουν τη μετάδοση της αρρώστιας. Και οι αρχές της πόλεως αφήκαν τα γραφεία τους στην πόλη και κατέφυγαν και αυτές στα βουνά. Όλα τα μέτρα όμως που έπαιρναν, ήταν ανίσχυρα να σταματήσουν την αρρώστια και το θάνατο. Η κυβέρνηση έστειλε συνεργεία γιατρών από την Κωνσταντινούπολη και φάρμακα, που πάλι δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.

Αλλά ό,τι δεν κατόρθωσαν οι ανθρώπινες προσπάθειες, το έκαμε η χάρη του Θεού με τις προσευχές του Αγίου Θεοδώρου.

Σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες και μάλιστα τη νύχτα της Παρασκευής της α΄ εβδομάδας των Νηστειών, φανερώθηκε ο Άγιος στον τότε Πρωτοσύγκελλο Καλλίνικο, τον μετέπειτα Μητροπολίτη Μυτιλήνης και αργότερα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, και του παρήγγελε να ειπεί στο Μητροπολίτη να μαζέψει τους χριστιανούς από τις εξοχές, όπου είχαν καταφύγει, να κάνουν αγρυπνία στο Μητροπολιτικό ναό και να βγάλουν και το λείψανο του από την κρύπτη του ναού. Ο Πρωτοσύγκελλος δεν έδωσε σημασία στο όνειρο, αλλά μετά από μια εβδομάδα, και πάλι νύκτα της Παρασκευής, βλέπει το ίδιο όνειρο ζωηρότερα, και αυστηρότερον τον Άγιο. Αμέσως αυτή τη φορά έτρεξε και ανακοίνωσε στο Μητροπολίτη την εντολή του αγίου. Ο Μητροπολίτης αμέσως συνάντησε τον Τούρκο Διοικητή και του ζήτησε την αδεία να επιτρέψει να ειδοποιήσει με κάθε μέσο τους χριστιανούς, να έλθουν στο ναό και να παρακαλέσουν όλοι τον Θεό να σωθούν απ’ την αρρώστια. Οι Τούρκοι γιατροί, που ήρθαν απ’ την Κωνσταντινούπολη, αντέδρασαν. Δεν ήθελαν να γίνει συγκέντρωση από φόβο να μη μεταδοθεί η αρρώστια περισσότερο. Όμως ο Διοικητής βλέποντας ότι ο κόσμος πέθαινε, παρ’ όλα τα μέτρα που είχαν πάρει οι γιατροί, έστω και αν είχαν απομακρυνθεί από τα σπίτια τους οι κάτοικοι, έδωκε την άδεια για συγκέντρωση και αγρυπνία.

Όλοι οι χριστιανοί με πίστη και ελπίδα έτρεξαν στο ναό, που γέμισε μέσα, έξω και τους γύρω δρόμους. Έκλαψαν, παρακάλεσαν το Θεό, και ζήτησαν και τη βοήθεια του Αγίου, που έμαθαν ότι φανερώθηκε με όνειρο στον Πρωτοσύγκελλο. Ξημέρωσε και προσευχότανε. Τις πρωινές ώρες ο Μητροπολίτης και ο Πρωτοσύγκελλος κατέβηκαν στην κρύπτη του ναού, έβγαλαν με ευλάβεια το λείψανο του Αγίου Θεοδώρου και έκαμαν μια σύντομη λιτανεία γύρω στο ναό.

Από εκείνη την ώρα δεν πέθανε κανείς Χριστιανός ή Τούρκος από την πανώλη. Η πόλη ονόμασε τον Άγιο Θεόδωρο «Πολιούχο», δηλαδή προστάτη της πόλεως και του νησιού της Λέσβου. Τούρκοι και Έλληνες με κάθε τρόπο ομολογούσαν το θαύμα και φανέρωναν την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό και τον προστάτη Άγιο.

Από τότε το σεπτό λείψανο του αγίου δεν το ξανάβαλαν στην κρύπτη του ναού, αλλά το τοποθέτησαν φανερά και για τους Τούρκους στη θέση του Μητροπολιτικού ναού, που βρίσκεται σήμερα και αποτελεί, όπως λέγει και το απολυτίκιο του αγίου, «θησαυρόν τιμαλφή» για την Λέσβο.

Σαν πολιούχος ο Άγιος Θεόδωρος προστάτεψε την Λέσβο και κατά τον τελευταίο πόλεμο του 1940 μ.Χ., που ενώ οι Ιταλοί βομβάρδιζαν διαφόρους στόχους, όπως τον ασύρματο της πόλεως, που ήταν στη Νεάπολη, τα εργοστάσια Σουρλάγκα στον κόλπο της Γέρας, στο λιμάνι το πλοίο «Αρντένα», καμιά βόμβα δεν πέτυχε το στόχο της και πολλές απ’ αυτές βυθίστηκαν στο έδαφος χωρίς να εκραγούν.

Σε ανάμνηση του θαύματος της διασώσεως του πληθυσμού της πόλεως από την πανώλη, από το έτος 1936 μ.Χ., με πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου του από Δυρραχίου, καθιερώθηκε νέα γιορτή στη Μυτιλήνη την Δ’ Κυριακή από το Πάσχα, κατά την οποία γίνεται με μεγάλη λαμπρότητα και με συμμετοχή χιλιάδων λαού η λιτάνευση του σεπτού λειψάνου του Αγίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὸ πάντιμον Λείψανον τοῦ Θεοδώρου πιστοί, ἐνδόξως τιμήσωμεν ὡς θησαυρὸν τιμαλφῆ, καὶ πάντες βοήσωμεν· Σῶσον ἐκ τῶν κινδύνων τοὺς πιστῶς σε ὑμνοῦντας, ὡς πότε σὺ ἐῤῥύσω ἐκ πανώλους τὴν πόλιν, καὶ πάντας περιφρούρησον ταῖς ἱκεσίαις σου.

Πηγή: http://www.saint.gr