17 Απριλίου γιορτάζουν…

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1731 μ.Χ. από γονείς που κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (ή Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή. Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. Ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, οπού συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό η Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν τη διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για τη σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, που μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764 μ.Χ.) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαϊκό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου. Αλλά όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768 μ.Χ.), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένεια του στη Ζάκυνθο και από ‘κει στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε κάποια Μονή. Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, η Ιερά Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης, εκλέγει νέο επίσκοπο Κορίνθου, ίσως διότι ο Μακάριος εγκατέλειψε την επαρχία του και έφυγε.

Επισκέπτεται την Ύδρα και από εκεί τη Χίο. Από τη Χίο αναχωρεί για το Άγιον Όρος, εκπληρώνοντας την διακαή του επιθυμία να επισκεφθεί την Αθωνική πολιτεία και να βιώσει όσα καλά περί αυτής είχε ακούσει και μελετήσει. Όταν ο θείος Μακάριος έφθασε στο Άγιον Όρος το 1777 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο κελλίο «Άγιος Αντώνιος» του συμπατριώτου του Γέροντος Δαβίδ. Εκεί συναντήθηκε και πάλι με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Εκείνο τον καιρό η Αθωνική πολιτεία σπαρασσόταν από έριδες και διαμάχες σχετικά με τα μνημόσυνα και τα κόλλυβα. Αιτία της έριδος ήταν η ημέρα τελέσεως των μνημοσύνων. Οι μεν ακολουθώντας την παράδοση της Εκκλησίας υποστήριζαν ότι δεν επιτρέπεται η τέλεση μνημοσύνων κατά την Κυριακή, οι δε δέχονταν το αντίθετο. Εξ αυτής λοιπόν της διαφωνίας προέκυψαν σφοδρές έριδες και αντιθέσεις, οι οποίες επεκτάθηκαν και σε άλλα θέματα της Εκκλησίας. Η επικρατούσα εκεί κατάσταση απογοήτευσε το θείο Ιεράρχη. Λόγω των ταραχών και των εκτροπών που σημειώθηκαν εκεί, φοβούμενος για την ίδια του τη ζωή, επέστρεψε στη Χίο. Και μετά από σύντομη παραμονή εκεί, αναχώρησε για την Πάτμο. Ο Άγιος κατά την παραμονή του στην Πάτμο, αποσκοπώντας σε μόνιμη διαμονή και έχοντας δελεασθεί προφανώς από το περιβάλλον, ίδρυσε το Κάθισμα των Αγίων Πάντων. Μετά τη διανομή της πατρικής περιουσίας ο ευκλεής Ιεράρχης επανήλθε στη Χίο και από εκεί μετέβη στη Σμύρνη προς συνάντηση του Ι. Μαυροκορδάτου, αφού είχε ήδη εφοδιασθεί με επιστολή από τους Χίους προύχοντες προς αυτόν. Από τη Σμύρνη ο αγιότατος πατήρ επέστρεψε στη Χίο. Επέλεξε ως τόπο κατοικίας του το ναΐσκο των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις βόρειες – βορειοδυτικές παρυφές του Βροντάδου, στις υπώρειες του Αίπους. Εκεί διέμεινε επί δώδεκα περίπου έτη, μέχρι τη θεία κοίμηση, βρήσκοντας την ψυχική του γαλήνη μαζί με τον Αθανάσιο Πάριο (συγγραφέα της βιογραφίας του) και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο Χίου. Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1805 μ.Χ. Το τίμιο σκήνωμά του ενταφιάσθηκε στον περίβολο του ναού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη νότια πλευρά του. Η Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του έγινε το έτος 1808 μ.Χ.
Στο χωριό Μύλοι της νήσου Σάμου εορτάζεται πανηγυρικά η μνήμη του Αγίου Μακαρίου στις 16 Μαΐου.
Διαβάστε επίσης:
1) την Ακολουθία του Αγίου Μακαρίου εδώ
2) τον βίο του από το Κορινθιακό Αγιολόγιο εδώ.

Ο Όσιος Ζωσιμάς, ο μεγάλος ασκητής του Ρωσικού Βορρά, υπήρξε ηγούμενος και ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού στο νησί Σολόφκι. Γεννήθηκε στην επαρχία του Νόβγκοροντ, στο χωριό Τολβούι κοντά στη λίμνη Ονέγκα. Από τα παιδικά του χρόνια μεγάλωσε με ευσέβεια και μετά τον θάνατο των γονέων του, Γαβριήλ και Βαρβάρας, μοίρασε την περιουσία του και εκάρη μοναχός. Ο πόθος του να βρει ένα ερημικό μέρος για να μονάσει, τον οδήγησε στις ακτές της Λευκής Θάλασσας και στο Δέλτα του ποταμού Σουμ. Εκεί συνάντησε τον Άγιο Γερμανό (τιμάται 30 Ιουλίου), ο οποίος του είπε για ένα ερημικό νησί, όπου είχε περάσει έξι χρόνια μαζί με τον Άγιο Σαββάτιο (τιμάται 27 Σεπτεμβρίου).

Περί το έτος 1436, οι Όσιοι Ζωσιμάς και Γερμανός διέσχισαν τη θάλασσα και εγκαταστάθηκαν στα νησιά Σολόφκι. Εκεί ο Όσιος Ζωσιμάς είδε ένα όραμα: είδε μια όμορφη εκκλησία στον ουρανό. Με τα χέρια τους οι μοναχοί έχτισαν κελλιά και παράλληλα άρχισαν να καλλιεργούν και να σπέρνουν τη γη.

Κάποτε, στο τέλος του φθινοπώρου, ο Άγιος Γερμανός πήγε στη στεριά για προμήθειες. Εξαιτίας του φθινοπωρινού καιρού δεν μπορούσε να επιστρέψει. Ο Όσιος Ζωσιμάς παρέμεινε μόνος στο νησί όλο τον χειμώνα. Υπέφερε πολλούς πειρασμούς κατά την πάλη του αγώνος εναντίων των δαιμόνων. Τον απείλησε ακόμα και ο θάνατος, λόγω της πείνας, αλλά με θαυματουργικό τρόπο εμφανίσθηκαν δύο ξένοι και τον προμήθευσαν ψωμί, αλεύρι και λάδι. Την άνοιξη ο Άγιος Γερμανός επέστρεψε στο Σολόφκι μαζί με τον Μάρκο τον ψαρά και έφερε προμήθειες φαγητού και ξάρτια για δίχτυα ψαρέματος.

Όταν είχαν συγκεντρωθεί πολλοί ερημίτες στο νησί, ο Όσιος Ζωσιμάς οικοδόμησε μία ξύλινη εκκλησία αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, καθώς και μία τράπεζα για τις ώρες του κοινού φαγητού. Με απαίτηση του Οσίου Ζωσιμά στάλθηκε ένας ηγούμενος από τη μονή του Νόβγκοροντ στη νεοϊδρυθείσα μονή μαζί με ένα αντιμήνσιο για την εκκλησία. Έτσι το νέο μοναστήρι του Σολόφκι είχε την αρχή του.

Στις δύσκολες συνθήκες του απομονωμένου νησιού, οι μοναχοί ήξεραν πώς να οικονομούν τα πράγματα. Αλλά οι ηγούμενοι που αποστέλλονταν από το Νόβγκοροντ στο Σολόφκι δεν μπορούσαν να αντέξουν σε τέτοιες δυσάρεστες συνθήκες και, έτσι, οι αδελφοί της μονής διάλεξαν για ηγούμενο τον Όσιο Ζωσιμά.

Ο Όσιος ασχολήθηκε με την οργάνωση της εσωτερικής λειτουργίας του μοναστηριού και εισήγαγε έναν αυστηρό κοινοβιακό τρόπο ζωής. Το έτος 1465, μετέφερε τα ιερά λείψανα του Αγίου Σαββατίου στο Σολόφκι από τον ποταμό Βιγκ. Το μοναστήρι υπέφερε από τους ευγενείς του Νόβγκοροντ, οι οποίοι δήμευαν τις ψαριές των μοναχών. Ο Όσιος ήταν αναγκασμένος να πάει στο Νόβγκοροντ και να ζητήσει την προστασία του Αρχιεπισκόπου. Με την συμβολή του Αρχιεπισκόπου, επισκέφθηκε τα σπίτια των ευγενών και τους ζήτησε να μην επιτρέψουν την καταστροφή της μονής. Η Μάρθα Μπορέτσκαγια, η οποία ήταν πλούσια και είχε επιρροή, συμπεριφερόμενη με ασέβεια έδωσε εντολές να πετάξουν έξω τον Όσιο Ζωσιμά. Μετάνιωσε όμως αργότερα και τον προσκάλεσε σε δείπνο. Σε αυτό το δείπνο είδε ξαφνικά σε όραμα ο Όσιος ότι έξι από τους επιφανείς ευγενείς κάθισαν στο τραπέζι χωρίς τα κεφάλια τους. Ο Όσιος Ζωσιμάς είπε για το όραμά του στον υποτακτικό του, τον Δανιήλ, και προέβλεψε ένα τρομερό θάνατο για τους ευγενείς. Η πρόβλεψη εκπληρώθηκε το έτος 1478, όταν οι Βογιάροι εκτελέσθηκαν κατά την αιχμαλωσία του Νόβγκοροντ από τον Ιβάν τον Γ’ (1462-1505).

Λίγο πριν την κοίμησή του ο Όσιος Ζωσιμάς προετοίμασε τον τάφο του κάτω από το ιερό του ναού της Μεταμορφώσεως και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1478. Τα ιερά λείψανά του και τα λείψανα του Αγίου Σαββατίου μεταφέρθηκαν στο παρεκκλήσι που αφιερώθηκε σε αυτούς, στο καθεδρικό ναό της Μεταμορφώσεως, στις 8 Αυγούστου του έτους 1566. Ο Όσιος Ζωσιμάς θεωρείται προστάτης των κυψελών και φύλακας των μελισσών. Εκείνοι οι οποίοι είναι ασθενείς επικαλούνται τη χάρη του Οσίου για να θεραπευθούν. Οι πολλοί νοσοκομειακοί ναοί, που είναι αφιερωμένοι σε αυτόν, επιβεβαιώνουν τη θεραπευτική δύναμη της προσευχής του ενώπιον του Θεού.