Φρανκ Σινάτρα (1915 – 1998) Αμερικανός τραγουδιστής, ηθοποιός

O Φράνσις Άλμπερτ «Φρανκ» Σινάτρα (γεν. Δεκέμβριος 1915 στο Hoboken, New Jersey, 14 Μάιος 1998 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια ) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, ηθοποιός και ψυχαγωγός. Τα παρατσούκλια του ήταν Ol’ Blue Eyes και, λόγω της χαρακτηριστικής φωνής του, The Voice. Θεωρούμενος ο καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη επιρροή στο Λας Βέγκας, ο Σινάτρα ονομαζόταν μισοαστεία αλλά με σεβασμό Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου μεταξύ των συνομηλίκων του. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στην εποχή του σουίνγκ τραγουδώντας στις ορχήστρες των Χάρι Τζέιμς και Τόμι Ντόρσεϊ. Με άλλους καλλιτέχνες όπως ο Ντιν Μάρτιν και ο Sammy Davis Jr., ανήκε στο λεγόμενο Rat Pack. Οι διεθνώς επιτυχημένες επιτυχίες του, συμπεριλαμβανομένων των Strangers in the Night, My Way και New York, New York, έφεραν στον Σινάτρα παγκόσμια φήμη. Τα άλμπουμ του έχουν πουλήσει περισσότερα από 150 εκατομμύρια αντίτυπα.

Ο Φρανκ Σινάτρα έλαβε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι και μια υποψηφιότητα καλύτερου ηθοποιού για το The Man With The Golden Arm. Έπαιξε επίσης σε άλλες ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του μιούζικαλ High Society με την Grace Kelly. Τα βραβεία του περιλαμβάνουν πολλά Grammy, συμπεριλαμβανομένου του Προεδρικού Μετάλλου της Ελευθερίας (1985) και του Χρυσού Μετάλλου του Κογκρέσου, καθώς και σημαντικές ανθρωπιστικές διακρίσεις.

Ο Σινάτρα έχει παντρευτεί πολλές φορές και είναι πατέρας τριών παιδιών, Nancy, Frank jr. και την Τίνα. Ο πολυπράγμων καλλιτέχνης θεωρείται μια από τις πιο σημαίνουσες και γνωστές προσωπικότητες της ποπ μουσικής και μια εξαιρετική προσωπικότητα στο σόου μπίζνες του 20ού αιώνα.

Πρώτα χρόνια

Ο Σινάτρα ήταν γιος Ιταλοαμερικανών γονιών, οι οποίοι και οι δύο είχαν έρθει στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών με τους γονείς τους ως παιδιά στις αρχές του αιώνα. Ο πατέρας του, Anthony Martin Sinatra (1894–1969), ήταν από το Παλέρμο της Σικελίας, επαγγελματίας πυγμάχος και εργαζόταν ως πυροσβέστης και ιδιοκτήτης ταβέρνας. Η μητέρα του, Natalina Dolly Sinatra (1896–1977), ήταν από το Lumarzo, κοντά στη Γένοβα, στη βόρεια Ιταλία, εργαζόταν ως μαία και ήταν ο τοπικός ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος του Χομπόκεν. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Σινάτρα μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι σε μέτριες συνθήκες γενικά, αλλά σε σύγκριση με την κατάσταση των περισσότερων άλλων Ιταλοαμερικανών μεταναστών ήταν αρκετά σταθερά.

Αφοσιώθηκε στη μουσική σε νεαρή ηλικία και, ως έφηβος, περνούσε ήδη από τα μπαρ της γενέτειράς του στο Χόμποκεν με το γιουκαλίλι του, ένα μικρό μουσικό σύστημα και ένα μεγάφωνο. Από το 1932 ο Σινάτρα είχε τις πρώτες του μικρές ραδιοφωνικές εμφανίσεις. και από τότε που είδε το είδωλό του Bing Crosby σε συναυλία στο Jersey City το 1933, φιλοδοξία του ήταν να γίνει τραγουδιστής. Αφού άφησε το γυμνάσιο χωρίς πτυχίο, εργάστηκε με μερική απασχόληση ως αθλητικογράφος σε τοπική εφημερίδα κατά τη διάρκεια της ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Ο κινηματογράφος τού προκάλεσε επίσης μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας από τους αγαπημένους του ηθοποιούς ήταν ο Edward G. Robinson, ο οποίος εκείνη την εποχή εμφανιζόταν κυρίως σε ταινίες γκάνγκστερ.

Με το κουαρτέτο φωνητικών The Hoboken Four, ο Σινάτρα κέρδισε έναν διαγωνισμό ταλέντων στην τότε δημοφιλή ραδιοφωνική εκπομπή Major Bowes Amateur Hour τον Σεπτέμβριο του 1935 και ξεκίνησε μαζί τους την πρώτη του εθνική περιοδεία τους επόμενους μήνες. Από το 1937 εργάστηκε για 18 μήνες σε μόνιμη δέσμευση ως διασκεδαστής σε ένα μουσικό κλαμπ στο Νιου Τζέρσεϊ, στο οποίο σύχναζαν αστέρια όπως ο Κόουλ Πόρτερ, και έθεσε τα θεμέλια για την επαγγελματική του καριέρα εκεί και με περαιτέρω εμφανίσεις στο ραδιόφωνο.

Τον Φεβρουάριο του 1939, ο Σινάτρα παντρεύτηκε την παιδική του αγαπημένη, Νάνσυ Μπαρμπάτο (1917–2018). Από αυτόν τον γάμο προήλθε η κόρη Nancy Sinatra το 1940, αργότερα επιτυχημένη τραγουδίστρια και η ίδια. Ακολούθησε το 1944 ο Frank Sinatra jr. (1988–1995 ηγέτης της ορχήστρας του Σινάτρα) και το 1948 η Τίνα Σινάτρα, η οποία εργάστηκε ως παραγωγός ταινιών.

Έναρξη καριέρας

Ο αρχηγός του συγκροτήματος Χάρι Τζέιμς, ο οποίος ήταν πολύ δημοφιλής εκείνη την εποχή, ανακάλυψε τον Σινάτρα λίγο μετά τον γάμο του την άνοιξη του 1939 και τον προσέλαβε ως τραγουδιστή για το μεγάλο του συγκρότημα . Μαζί ηχογράφησαν τους πρώτους δίσκους του νεαρού ανερχόμενου ταλέντου, συμπεριλαμβανομένου του κομματιού All or Nothing at All, το οποίο ανέβασε τον Σινάτρα στην κορυφή των chart όταν επανακυκλοφόρησε το 1943. Ο Σινάτρα πέτυχε την εθνική του επιτυχία όταν εντάχθηκε στην ορχήστρα του Tommy Dorsey ως τραγουδιστής στις αρχές του 1940 και μετά από λίγους μήνες πέτυχε την πρώτη του επιτυχία με το I’ll Never Smile Again. Οι συναυλίες και οι εμφανίσεις του στο ραδιόφωνο με τον Ντόρσεϊ έφεραν γρήγορα στον Σινάτρα την εθνική αναγνώριση και τροφοδότησαν τα σχέδιά του για σόλο καριέρα. Κατόπιν αιτήματός του, ο Dorsey τον απελευθέρωσε από το μακροπρόθεσμο συμβόλαιό του τον Σεπτέμβριο του 1942, αρχικά με αντάλλαγμα ένα μερίδιο των μελλοντικών κερδών.

Από το καλοκαίρι του 1943 ο Σινάτρα είχε μόνιμο συμβόλαιο ηχογράφησης με την Κολούμπια . Οι κυκλοφορίες του, κυρίως ηχογραφημένες με τον ενορχηστρωτή Axel Stordahl, του κέρδισαν πολλές κορυφαίες θέσεις στα charts και σύντομα τον έκαναν τον πιο επιτυχημένο τραγουδιστή στη χώρα. Για πολλά χρόνια ακουγόταν στο ραδιόφωνο πολλές φορές την εβδομάδα, για παράδειγμα στο δημοφιλές πρόγραμμα Your Hit Parade (1943/1944 και 1947-49). Επιπλέον, εμφανίστηκε σε προγράμματα όπως Reflections (1942), The Broadway Bandbox (1943), Songs by Sinatra (1943 και 1945-47), The Frank Sinatra Program και Frank Sinatra in Person (1944), The Frank Sinatra Show ( 1945) και Light Up Time (1949/1950). Τη δεκαετία του 1950 ακολούθησαν η ραδιοφωνική δραματική σειρά του εγκλήματος Rocky Fortune (1953/54) και η μουσική εκπομπή To Be Perfectly Frank (1953–55).

Η συνεπής χρήση του μέσου του ραδιοφώνου ήταν η βάση για τη δημοτικότητα του Σινάτρα. Έγινε το μουσικό είδωλο της γενιάς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε επίσης επιτυχία ως ηθοποιός σε μιούζικαλ και κωμωδίες σε RKO και MGM. Το 1945 συμμετείχε στη μικρού μήκους ταινία The House I Live In (RKO Radio Pictures, 1945), στην οποία έκανε έκκληση για ίσα δικαιώματα για όλες τις φυλές και τις θρησκείες ως ο μοναδικός πρωταγωνιστής. Για αυτό, ο ίδιος ο Σινάτρα, ο παραγωγός Frank Ross και ο σκηνοθέτης Mervyn LeRoy βραβεύτηκαν με ένα ειδικά δημιουργημένο Όσκαρ για το 1945 στις αρχές Μαρτίου 1946. Ο Σινάτρα έλαβε αργότερα άλλα δύο Όσκαρ, το βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου το 1953 και το Τιμητικό Όσκαρ / Ανθρωπιστικό Βραβείο Ζαν Χέρσολτ το 1970. Υπήρξε επίσης μια υποψηφιότητα για τον καλύτερο ηθοποιό στο The Man with the Golden Arm το 1955.

Πτώση σταδιοδρομίας

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το αστέρι του άρχισε να φθίνει. Επιπλέον, τελικά έχασε τη φήμη του, είχε πολυάριθμες σχέσεις με αρκετές γυναίκες και τελικά ο πρώτος του γάμος με τη Νάνσυ κατέληξε σε διαζύγιο το 1951. Ο κλειστός δεύτερος γάμος του 1951 με την σταρ του κινηματογράφου Άβα Γκάρντνερ κράτησε μόνο λίγα χρόνια. Ο χωρισμός έγινε επίσημα ήδη από το 1953 και το διαζύγιο το 1957. Ακολούθησαν πολλές ακόμη άλλες σχέσεις. Την άνοιξη του 1950, ο Σινάτρα άρχισε να αιμορραγεί στις φωνητικές του χορδές, κάτι που απενεργοποίησε προσωρινά τη φωνή του. Η πρώτη του τηλεοπτική σειρά The Frank Sinatra Show (1950-52) ήταν μια εμπορική αποτυχία και το φθινόπωρο του 1952 έχασε τη δισκογραφική του συμφωνία με την Columbia Records αφού η κινηματογραφική εταιρεία του δεν είχε ανανεώσει το συμβόλαιο: η καριέρα του στο τραγούδι φαινόταν να έχει τελειώσει.

Επιστροφή

Το 1952, ο Σινάτρα είχε περάσει από οντισιόν για έναν σοβαρό ρόλο στον οποίο εναποθήκαν όλες οι ελπίδες να δώσει στην καριέρα του μια νέα ώθηση, αυτή του Angelo Maggio στο Όσο υπάρχουν άνθρωποι. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Fred Zinnemann, ήταν αρχικά απρόθυμος να του δώσει τον ρόλο και πείστηκε μόνο όταν ο Σινάτρα επέμεινε στις δοκιμές οθόνης. Φήμες λένε ότι προσλήφθηκε από τον Zinnemann μόνο αφού είχε απειληθεί μαζικά από τη μαφία. Ο Σινάτρα όχι μόνο πήρε το ρόλο, αλλά και το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Με έως και τέσσερις ταινίες το χρόνο, συμπεριλαμβανομένων των αγαπημένων του κοινού, όπως η Grace Kelly στο High Society, εδραίωσε τη φήμη του ως αστέρι της οθόνης. Τώρα βρισκόταν όλο και περισσότερο στο Λας Βέγκας, ενώ ήταν και πάλι παρών στην τηλεόραση με το εβδομαδιαίο πρόγραμμά του The Frank Sinatra Show (1957/58) καθώς και με άλλες εμφανίσεις. Έτσι η επιστροφή του στη βιομηχανία του θεάματος ήταν επιτυχημένη.

Το 1953, ο Σινάτρα υπέγραψε νέα δισκογραφική συμφωνία με την εταιρεία Capitol Records. Τα επόμενα χρόνια ηχογράφησε μια σειρά από άλμπουμ όπως In the Wee Small Hours, Songs for Swingin’ Lovers, Come Fly with Me ή Sinatra Sings για Only the Lonely, πολλά από αυτά με τον ενορχηστρωτή Nelson Riddle, μαζί με τον Billy May και τον Gordon Τζένκινς.

Από τη δεκαετία του 1960 είχε πολυάριθμες βραβευμένες αφιερώσεις στην τηλεόραση, έκανε πολλές περιοδείες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και μπόρεσε να κερδίσει έδαφος στον κινηματογράφο ως ηθοποιός και ως παραγωγός ταινιών και σκηνοθέτης. Επειδή ένιωθε όλο και πιο δυσαρεστημένος με τους όρους του συμβολαίου του με το Capitol, ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρεία Reprise Records το 1960, για την οποία παρήγαγε τις μουσικές του ηχογραφήσεις αποκλειστικά από το 1962. Το 1963 πούλησε την εταιρεία στη Warner Music Group για μεγάλο κέρδος, αλλά διατήρησε την πλήρη εξουσία λήψης αποφάσεων για τις δικές του ηχογραφήσεις και έργα. Το 1966 είχε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της μουσικής του καριέρας με τους Strangers in the Night, μια σύνθεση των Bert Kaempfert, Charles Singleton και Eddie Snyder. Αυτή η κορυφή συνοδεύτηκε από νίκες Grammy για τα άλμπουμ September of My Years και A Man and His Music, και πολλαπλές νίκες Emmy για τις τηλεοπτικές του αφιερώσεις A Man and His Music (1965–1967). Στα τέλη Δεκεμβρίου 1968 ηχογράφησε το My Way.

Αποχώρηση από τη σκηνή

Την άνοιξη του 1971, ο Σινάτρα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη σκηνή και τη σόου μπίζνες, αλλά μετά από μόνο δύο χρόνια αποχής, άρχισε να εμφανίζεται ξανά τακτικά από το 1973 και στη συνέχεια στη δεκαετία του 1990 και συνέχισε να κάνει ηχογραφήσεις, κυρίως με την ενορχίστρωση του Ντον Κόστα. Ο Σινάτρα όχι μόνο περιορίστηκε στην επανερμηνεία τραγουδιών που είχαν ήδη δημοσιευτεί, αλλά και ηχογράφησε μια νέα επιτυχία το 1979 με το Theme From New York, New York, το οποίο έγραψε το 1977 και έγινε το σήμα κατατεθέν του. Την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε το The Future, μια αυτοβιογραφική σουίτα διάρκειας 45 λεπτών που συνέθεσε ο Gordon Jenkins. H δεκαετία του 1980 έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα εμπορικά σκηνικά χρόνια του Σινάτρα στο εξωτερικό καθώς και στο εσωτερικό, όπου σημείωσε ρεκόρ κοινού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κυκλοφόρησε δύο CD (Duets I & II) στα οποία ηχογράφησε ξανά τις επιτυχίες του με διάφορους συνεργάτες ντουέτο.

Μετά τον χωρισμό του από την Άβα Γκάρντνερ, ο Σινάτρα είχε μείνει ανύπαντρος για πολύ καιρό. Το 1962 αρραβωνιάστηκε για λίγο τη χορεύτρια Juliet Prowse, αλλά μόλις το 1966 ξαναπαντρεύτηκε: τη Mia Farrow, μια πολύ νεαρή ηθοποιό. Αλλά ούτε αυτός ο γάμος κράτησε πολύ. Το 1968 χώρισε. Μόλις το 1976 ο Σινάτρα βρήκε την προσωπική του ευτυχία με την τέταρτη σύζυγό του, Μπάρμπαρα, η οποία στο παρελθόν ήταν παντρεμένη με τον Ζέπο Μαρξ. Εκτός από τους πολυάριθμους έρωτες, υπήρχαν πάντα φήμες για προβλήματα με το αλκοόλ, ειδικά με τους φίλους του Sammy Davis, Jr., Dean Martin, Joey Bishop και Peter Lawford, με τους οποίους είχε θρυλικές παραστάσεις στο The Sands στο Λας Βέγκας.

Στα τέλη Μαΐου και αρχές Ιουνίου 1993, ο Σινάτρα φιλοξενήθηκε για τελευταία φορά για συναυλίες στην Ευρώπη. Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, ο Σινάτρα άρχισε να ηχογραφεί τα Duets, το προτελευταίο του στούντιο έργο, το οποίο ακολούθησε το Duets II του 1994. Μέχρι το 1994, ο Σινάτρα είχε πάνω από 80 παραστάσεις και ανέλαβε περιοδείες συναυλιών στις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία . Τον Δεκέμβριο του 1994 ανακοίνωσε την οριστική του αποχώρηση, έχοντας προηγουμένως δώσει τις τελευταίες του κανονικές συναυλίες στο Ατλάντικ Σίτι .

Η τελευταία τραγουδιστική παράσταση του Σινάτρα ήταν τον Φεβρουάριο του 1995 στο Παλμ Σπρινγκς.

Θάνατος

Την 1η Στις 19 Νοεμβρίου 1996, ο Σινάτρα νοσηλεύτηκε για μια εβδομάδα με ήπια πνευμονία. Την 1η Ιανουαρίου 1997, υπέστη καρδιακή προσβολή και μπόρεσε να φύγει από το νοσοκομείο μετά από μόλις οκτώ ημέρες, αλλά έκτοτε δεν εμφανίστηκε σε δημόσιες εκδηλώσεις και άρχισε να γίνεται όλο και πιο κατάκοιτος.

Στις 19 Μαΐου 1998, ο Σινάτρα υπέστη άλλη μια καρδιακή προσβολή, από την οποία υπέκυψε το ίδιο βράδυ στο νοσοκομείο Cedars Sinai στο Λος Άντζελες . Προς τιμήν του, τα φώτα της πόλης στο Λας Βέγκας έσβησαν για τρία λεπτά και το Empire State Building στη Νέα Υόρκη λούστηκε στο μπλε φως για τρεις ημέρες, χάρη στο παρατσούκλι του Ol’ Blue Eyes. Τάφηκε στο Cathedral City, Καλιφόρνια, Μάιος 1998.

Σύνδεση με το οργανωμένο έγκλημα

Ξανά και ξανά ο Φρανκ Σινάτρα ήταν και λέγεται ότι διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους μαφιόζους, ιδιαίτερα με την Ιταλοαμερικανική Κόζα Νόστρα, στα κλαμπ της οποίας, όπως πολλοί από τους επαγγελματίες συναδέλφους του, είχε τραγουδήσει ήδη από τη δεκαετία του 1940.

Για αρκετές εβδομάδες το 1943, ο Σινάτρα έπαιζε στο Riobamba στο Μανχάταν, ένα νυχτερινό κέντρο που ανήκε στον μαφιόζο και αρχηγό συμμορίας Λούις Μπάχαλτερ, ο οποίος μέχρι τότε είχε ήδη καταδικαστεί σε θάνατο για φόνο και εκτελέστηκε ένα χρόνο αργότερα.

Ήδη από το 1942, ακούγοταν ότι οι γκάνγκστερ Willie Moretti ή Sam Giancana είχαν πείσει τον Tommy Dorsey να σκίσει το συμβόλαιό του με τον Σινάτρα. Σύμφωνα με την κόρη του, Nancy Sinatra, ήταν ο Jules Stein, ιδρυτής του MCA, που αγόρασε τον Σινάτρα εκτός σύμβασης για 75.000 δολάρια.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1946, ο Σινάτρα ήταν επίσης ένας διακεκριμένος ψυχαγωγός στο Συνέδριο της Αβάνας, προσκεκλημένος από τους Lucky Luciano και Meyer Lansky .

Η μαφία του Σικάγο και το αφεντικό τους, ο Σαμ Τζιανκάνα, συνέβαλλαν στον να έχουν θετικό αποτέλεσμα στον Κένεντι στις προκριματικές εκλογές της Δυτικής Βιρτζίνια. Οι μαφιόζοι πιθανώς ήλπιζαν να χρησιμοποιήσουν τον Σινάτρα και τις επαφές του με τον Τζον Φ. Κένεντι για να αποφύγουν τη δίωξη. Ο Σινάτρα τραγούδησε το επίσημο τραγούδι της προεκλογικής εκστρατείας του Κένεντι High Hopes κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας των ΗΠΑ το 1960. Ωστόσο, οι ιστορικοί αμφιβάλλουν για τα σημαντικά αποτελέσματα της εκστρατείας. Επίσης, μια νίκη του αντιπάλου του Κένεντι στο Ιλινόις, Ρίτσαρντ Νίξον, δεν είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει ο τελευταίος την υποψηφιότητα. Ο Σινάτρα είχε επίσης επενδύσει μέρος των εσόδων του στο Λας Βέγκας και τη λίμνη Ταχόε, δύο μητροπόλεις τυχερών παιχνιδιών στην πολιτεία της Νεβάδα, όπου αναμφίβολα δραστηριοποιούνταν η Κόζα Νόστρα. Ως αποτέλεσμα, έχασε προσωρινά την άδειά του να λειτουργεί τα δικά του καζίνο .

Το ξενοδοχειακό καζίνο The Sands, στο οποίο σύχναζε ο Σινάτρα από το άνοιγμά του από το 1952 έως το 1967, και στο οποίο κατείχε προσωρινά μετοχές (μέχρι την εξαγορά του από τον Χάουαρντ Χιουζ ). Ήταν αρκετά συνηθισμένο εκείνη την εποχή να παρέχονται στους καλλιτέχνες μικρά μερίδια στα καζίνο. Για παράδειγμα, ο Harpo και ο Gummo Marx και ο Dean Martin κατείχαν μέρος του Ριβιέρα στο Λας Βέγκας όπου και έπαιζαν τακτικά εκεί.

Το 1965, ο Σινάτρα λέγεται ότι βοήθησε τον Joseph Stacher, ο οποίος κατηγορήθηκε για οργανωμένο έγκλημα από τις αμερικανικές αρχές. Από το 1976 υπάρχει μια φωτογραφία από το Westchester Premiere Theatre στο Tarrytown της Νέας Υόρκης, το οποίο έκλεισε λίγο αργότερα, που δείχνει τον Σινάτρα με αρκετούς υψηλόβαθμους μαφιόζους (συμπεριλαμβανομένου του Carlo Gambino και του μετέπειτα διαδόχου του Paul Castellano). Οι επίσημες έρευνες μέχρι στιγμής δεν έχουν παράσχει κανένα ισχυρό στοιχείο για την άμεση ανάμειξη του Σινάτρα σε εγκληματικές επιχειρήσεις και ως εκ τούτου διακόπηκαν το 1978. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Σινάτρα πήρε τελικά την άδεια του καζίνο πίσω.

Πολιτική και Ακτιβισμός

Η ανάμειξη του Σινάτρα στη πολιτική και στα κοινά ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του 1940, όταν υποστήριξε την προεδρία του Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ και με τη βραβευμένη με Όσκαρ ταινία μικρού μήκους The House I Live In (1945) μίλησε κατά του φυλετικού διαχωρισμού που επικρατούσε τότε στις ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1960, ο Σινάτρα υποστήριξε το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, πραγματοποίησε μια παγκόσμια περιοδεία (1962) που χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου με δικά του έξοδα για τη βοήθεια διαφόρων προγραμμάτων βοήθειας για παιδιά και συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό στη βοήθεια ορφανών παιδιών στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη, όπου ίδρυσε ένα αναμορφωτήριο στη Ναζαρέτ το 1964, το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα για ορφανά. Το 1978 ίδρυσε το Διεθνές Φοιτητικό Κέντρο Frank Sinatra στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ το οποίο βομβαρδίστηκε τον Ιούλιο του 2002 και στη συνέχεια ξαναχτίστηκε.

Από τη δεκαετία του 1970, ο Σινάτρα έχει υποστηρίξει κυρίως Ρεπουμπλικάνους πολιτικούς όπως ο Spiro Agnew και ο Ronald Reagan, αλλά παρέμεινε ισόβιο μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος. Από την αρχή της καριέρας του, ο Σινάτρα έκανε τακτικές εμφανίσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Έχει λάβει πολλά υψηλά εγχώρια και ξένα κρατικά βραβεία για τις υπηρεσίες του, συμπεριλαμβανομένου του Προεδρικού Μετάλλου της Ελευθερίας και του Χρυσού Μεταλλίου του Κογκρέσου, των δύο υψηλότερων πολιτικών διακρίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το άθροισμα όλων των χρημάτων που έχει συγκεντρώσει και έχει δωρίσει σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια των δεκαετιών υπολογίζεται σε πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια.